– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Πολλές φορές μου αρέσει να περνάω απαρατήρητη. Καλύτερα έτσι, μπορώ να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Πως αντιδρούν στα ερεθίσματα, πως συναναστρέφονται με τους άλλους, πως κινείται το σώμα τους σε μια γλώσσα που γίνεται αντιληπτή χωρίς λέξεις. Τους μαθαίνω καλύτερα έτσι. Και τον εαυτό μου μαζί.
Υπάρχουν όμως φορές, πολύ σπάνιες, που θα μπει κάποιος στην ζωή σου και θα σπάσει το φράγμα, σε φοβίζει και σε ιντριγκάρει ταυτόχρονα. Θα τραβήξει όλο τον πραγματικό σου εαυτό στην επιφάνεια, τα καλά σου στοιχεία και τα ψεγάδια σου. Θα θελήσεις να του τα δώσεις όλα απλόχερα και θα εύχεσαι να σε δει, να σε δεχτεί και να σε αγαπήσει όπως πραγματικά είσαι. Και ας ξέρεις ότι είσαι ατελές πλάσμα. Και ας ξέρεις ότι θα δει και την κακή σου πλευρά με το ρίσκο να τρομάξει και να σε απορρίψει.
Κάτι σε ωθεί να πάρεις τελικά το ρίσκο…
Γιατί όπως είπε και ο Γιάννης Ρίτσος:
“Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησέ με να ‘ρθω μαζί σου.”
Και τελικά να…
Είμαι εδώ… κοίτα με… δεν θέλω να είμαι αόρατη σε σένα…
Η ματιά σου διαπερνά το διάφανό μου σώμα… με κοιτάς μα δεν με βλέπεις.
Ουρλιάζω μα δεν βγαίνει φωνή… δεν με ακούς.
Σπάω και το μόνο που ακούω είναι ο εκκωφαντικός ήχος από το ράγισμα.
Δεν μπορώ να σε κάνω να με δεις αν δεν ανοίξεις τα μάτια σου.
Δεν μπορείς να μου διώξεις την μοναξιά αν δεν το θελήσεις πραγματικά.
Αιωρούμαι στο δωμάτιο, σαν φάντασμα σαν αερικό, τα πόδια δεν ακουμπάνε στο πάτωμα τριγυρνάω στο κενό. Μέχρι να χαθώ να εξαφανιστώ…