– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Ανθρώπινες σχέσεις… παράδεισος και κόλαση μαζί;;
Τα έχουμε πει, τα έχουμε πιεί, τα έχουμε αναλύσει και τραγουδήσει. Έχουμε κλάψει, έχουμε πέσει στα πατώματα, έχουμε γελάσει παρανοϊκά, έχουμε πονέσει, βρίσει, αλλοιωθεί. Kαι πάντα μένουμε με την απορία…τι πάει στραβά;;
Έχουμε “οδηγίες χρήσης” από ψυχολόγους (ααα ρε Φρόιντ!!), life coaches, άρθρα τύπου cosmopolitan “10 τρόποι να τον/την κάνεις να κολλήσει μαζί σου”, συμβουλές των φίλων, γνωστών-άγνωστων, της θειας Τούλας στο χωριό που λυσσάει ότι εμείς οι νέες δεν ξέρουμε πώς να κρατήσουμε έναν άντρα και κάθε παρατρεχάμενου συμβουλάτορα τελοσπάντων, που θα τρέξει να μας αναλύσει τις βαρυσήμαντες συμβουλές που σώζουν ζωές-αυτός ξέρει καλύτερα, τι δεν καταλαβαίνεις! Και πάντα μένουμε με την απορία… τι πάει στραβά;;
Προσπαθούμε (έλα παραδέξου το, υποκρίνεσαι και λίγο στην αρχή) να βγάλουμε τον καλύτερο μας εαυτό, για να σαγηνεύουμε το έτερον ήμισυ, σαν άλλες σειρήνες που με το γοητευτικό μας τραγούδι “παγιδεύουμε” τον κατά τα άλλα δεμένο στο κατάρτι Οδυσσέα, καταλήγοντας να τους κατασπαράξουμε στο τέλος. Μην βαράς δεν το λέω εγώ…η μυθολογία το λέει! Οδυσσέα και κάθε Οδυσσέα… μην χαίρεσαι δεν φταίνε πάντα οι γυναίκες, μην τρελαθώ! Και συνεχίζοντας με τα μυθικά πλάσματα, πιο πολύ για τον Κέρβερο, τον φύλακα του κάτω κόσμου, μου μοιάζεις τελικά!
Αν περιμένεις να διαβάσεις βαθυστόχαστες συμβουλές τώρα… τσάμπα διαβάζεις τόση ώρα! Τον πόνο μου σου λέω!
Δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Ούτε το μαγικό ραβδί που θα εξαφανίσει κάθε δυσκολία ή κάφρο που θα βρεθεί στον δρόμο μας. Διαρκώς αναρωτώμενη, μετά από πολλούς κάφρους και όντας κάφρος και η ίδια ενίοτε…θα κάνουμε και θα υποστούμε τα λάθη, τις πληγές, τα σκοτάδια και όλα τα ελαττώματα τα δικά μας και του ετέρου μας ήμισυ, αν πραγματικά δούμε ότι αξίζει τον κόπο. Να έχουμε καταφέρει να φτάσουμε σε ένα τέτοιο ικανοποιητικό επίπεδο τον ίδιο μας τον εαυτό και την επικοινωνία μας με τον άλλον, ώστε να μπορούμε να έχουμε την κρίση να διαχωρίζουμε πότε πρέπει να υποχωρήσουμε και σε ποιον… και πότε όχι.
Γιατί όπως είπε και ο π. Λίβυος: σημασία δεν έχει αν θα πονέσεις, αυτό είναι το μόνο σίγουρο μην σου πω… Σημασία έχει για ποιον αξίζει να πονέσεις…