Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ
Παρατηρώντας τον εαυτό μας στο Φως της χάριτος, χωρίς υπερβολική επιείκεια, πειθόμαστε ότι το σπέρμα του παραδείσιου πειρασμού που σπάρθηκε στην ψυχή και τον νου -η εωσφορική υπερηφάνεια- τόσο βαθιά αναπτύχθηκε μαζί με την ύπαρξη μας, τόσο εισέδυσε με τις ρίζες του όχι μόνο στον νου και την καρδιά, αλλά και σε όλο το είναι μας, συμπεριλαμβάνοντας ακόμη και το σώμα, ώστε το να αποσπάσουμε πλέον το κακό αυτό σημαίνει να υποβληθούμε σε φοβερή «εγχείρηση» όλης της υπάρξεως μας. Η συμπλοκή με τον αόρατο αυτό εχθρό, τον οποίο ο Κύριος ονόμασε «ανθρωποκτόνον απ’ αρχής» (πρβλ. Ιωάν. 8,44), είναι η ουσία της ασκήσεως μας. Η εξουσία του «άρχοντος του αιώνος τούτου» επάνω μας είναι ισχυρή, μόνο διότι υπερήφανα συγγενέψαμε μαζί του. Ο θάνατος αυτός νικάται με την ταπείνωση, δηλαδή με την «κένωση» μας από όλα εκείνα που είναι ενάντια στη Θεία αγάπη. Η τελειότερη πράξη «κενώσεως» φανερώθηκε από τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος μας αγάπησε «εις τέλος» (Ιωάν. 13,1) παίρνοντας επάνω Του τον θάνατο μας, και με τον θάνατο Του εξάλειψε τον θάνατο όλου του γένους του Αδάμ.
«Ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον» (Λουκ. 8,5). Ο Χριστός είναι ο Σπορέας του σπόρου αυτού. Αυτός, όταν γίνει δεκτός στη γη της καρδιάς μας, θα βλαστήσει όπως ο σπόρος της παραβολής, και με τις ρίζες του θα διαρρηγνύει τους ιστούς της καρδιάς μας. Αυτό λοιπόν συνιστά εκείνη την «εγχείρηση», στην οποία πρέπει να υποβληθεί ο άνθρωπος για να θεραπευθεί από τις συνέπειες της πτώσεως. Εγχείρηση υπερβολικά οδυνηρή, με πόνο όμως που δεν θανατώνει, αλλά ζωοποιεί. Πάλι έχουμε ένωση ή συνδυασμό παθημάτων και θριάμβου της νίκης. Η ελπίδα μας έγκειται στο ότι, ακόμη και αν δεν πραγματοποιήσουμε πλήρως στα όρια της γης αυτή την κλήση του Χριστού να γίνουμε νικητές όμοιοι με Αυτόν -«Εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. 16,33· βλ. Αποκ. 3,21)- δηλαδή να γίνουμε θεοπρεπώς παγκόσμιοι στην αγάπη, να υπερβούμε τον γήινο αυτό κόσμο, τότε και μετά θάνατον ο άγιος σπόρος που Αυτός έσπειρε μέσα μας δεν θα πεθάνει, αλλά θα δώσει άφθαρτο καρπό πέρα από τα όρια του χρόνου. Όπως ακριβώς από μηδαμινό, κατά τη φυσική του διάσταση, ανθρώπινο σπέρμα αναπτύσσεται κάτι ασύγκριτα μεγαλύτερο, έτσι και με τον λόγο του Θεού (βλ. Λουκ. 8,8‐11), που έριξε τις ρίζες του μέσα μας. Εν Αυτώ και δι’ Αυτού θα γίνουμε συγγενείς Του, φορείς της αγίας αιωνιότητος.
Από το βιβλίο «Του μυστήριο της χριστιανικής ζωής», εκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου (Έσσεξ Αγγλίας)