Μ’ αυτή Του την αγάπη προκαλεί ακόμα και το δαίμονα. Προκαλεί και τους δίκαιους, προκαλεί και τους ευσεβείς.
Κάθε μέρα γυρίζει στις γειτονιές του κόσμου, όπου γης, και ψάχνει τους αγαπημένους του ανθρώπους.
Αυτός ο μανιακός εραστής της ανθρώπινης ύπαρξης.
Έλεγε ένας άνθρωπος του Θεού: Αν ξέραμε το πόσο μας αγαπάει ο Κύριος, θα τρελαινόμαστε από τη χαρά μας.
Άλλωστε αυτό δεν ζητάμε;
Να μας αγαπούν .
Να μας προσέχουν.
Να μας προτιμούν.
Να μη μας μαλώνουν.
Να μας κανακεύουν.
Ε, ο Χριστός το κάνει στο μέγιστο βαθμό.
Και θέλουμε και κάτι άλλο, πες ότι το λέει η φιλαυτία μας; Να αγαπούν εμάς και κανέναν άλλο.
Κι αν κάποιος αντιληφθεί ότι αγαπάμε και κανέναν άλλον, δυσκολεύεται.
Ο Χριστός ως Θεάνθρωπος μπορεί και το κάνει αυτό!
Μπορεί και αγαπά τον καθένα μας μοναδικά.
Τού είμαστε μοναδικοί.
Έγινε κατάδικος στο λόφο του Γολγοθά, για να γίνει κατά-δικός του καθενός μας.
Είναι η πρώτη και η στερνή μας αγάπη.
Το άλφα και το ωμέγα της ζωής μας.
Ο πιο δικός από τους δικούς μας.
Μας αγαπά τόσο πολύ, που δεν παίρνει άλλο.
Ε, αυτό αν το αντιληφθούμε λιγάκι, και μάλιστα εμείς οι Ρωμιοί, πέφτουμε στο φιλότιμο και στο τέλος πέφτουμε και στην αγκαλιά Του.
