Μου έκανε εντύπωση πώς ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως την Χάρη τού Θεού να ενεργή. Είχε έρθει στο Καλύβι ένα ξένο γατάκι. Το καημένο, φαίνεται, κάτι είχε φάει πού το πείραξε και ζητούσε βοήθεια. Χτυπιόταν άπό τον πόνο και πεταγόταν σάν το χταπόδι, όταν το χτυπούν… Τό λυπόμουν πού το έβλεπα σ’ αυτήν τήν κατάσταση, αλλά δέν μπορούσα να κάνω τίποτε.
Τό σταύρωνα, τό ξανασταύρωνα, τίποτε! «Βρε ταλαίπωρε, λέω τότε στον εαυτό μου, βλέπεις τά χάλια σου; Τόσα χρόνια καλόγερος, ούτε ένα γατί δέν μπορείς νά βοηθήσεις!».
Μόλις ελεεινολόγησα τον εαυτό μου, εκεί πού τό γατάκι κόντευε να ψοφισει, αμέσως συνήλθε. Ήρθε κοντά μου, μου έγλειφε τά πόδια και έκανε χαρούμενο όμορφες τούμπες… Τί δύναμη έχει ή ταπείνωση!
Γι’ αυτό λέει: «Έν τη ταπεινώσει ημών έμνήσθη ημών ό Κύριος» .
Έχω προσέξει ότι ένας ταπεινός λογισμός κάνει τον άνθρωπο να λάμπη, νά ακτινοβολεί.
Οταν ό άνθρωπος παίρνει όλο το σφάλμα επάνω του, τον λούζει ή Χάρις τού Θεού»…
