– Κείμενο: ερημίτης –
Κοιτάζουμε τα λαμπερά φωτάκια των στολισμένων ημερών, όμως ποτέ δεν σκύβουμε στην ταπεινή τη φάτνη.
Νιώθουμε τον σταυρό στις πλάτες μας, στον κάθε αναστεναγμό και μας διαφεύγει ολόκληρη Ανάσταση που φέγγει από πίσω.
Μας ξέφυγε η έννοια του Θεού, τόσο ψηλά στον ουρανό όσο και του Ενσαρκομένου Λόγου του, μέχρι τη γη, στη φάτνη.
Φτιάξαμε μια ελλειματική χαρά που εμπεριέχει τύψεις ηδονής, πρωί της άλλης μέρας.
Θα ανταλλάξουμε όμορφες ευχές, όμως… έλα να κάνουμε τα Χριστούγεννα απανωτές γιορτές. Χωρίς μελαγχολία.
Χριστούγεννα, ως μία μικρογραφία ζωής και μία ευκαιρία για κάτι έξω απ’ τα μέτρα:
Ίσως μία ελεημοσύνη – υπέρβαση για τα δικά σου μέτρα, σε κάποιον στοχευμένα που θα στον φανερώσει ο Χριστός όταν το αποφασίσεις. Ίσως να ήρθε φέτος ο καιρός για να αποκαταστήσεις μία μισοξεχασμένη σου, παλιά σου αδικία.
Ίσως να επιχειρήσεις έξοδο πέρα και μακριά από τη ζώνη άνεσής σου.
Στόχος παρ’ όλα αυτά, να μην το λησμονείς, δεν είναι να υπάρξεις ως ένας άνθρωπος καλός, αλλά ως άνθρωπος νέος, εν Χριστώ. Ζήτα μία αποκάλυψη φέτος στο Θείο Βρέφος.
Η εποχή ιδανική, η νύχτα απλώνεται νωρίς, το άστρο ήδη ξεκίνησε και σχηματοποιείται σε μια εξώκοσμη μορφή. Θα πάλλεται, πυρόχρυσο, υποσχόμενο. Θα πάλλεται ωραία.
«Μη φοβείσθε. Ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ, ος έστι Χριστός Κύριος, εν πόλει Δαυίδ» (Λουκ. 2,10.11)