– Κείμενο: ερημίτης –
Τύγχανε κάποτε συχνά να περπατώ σε έναν πεζόδρομο με υπαίθριους καλλιτέχνες. Εκεί είχα ξεχωρίσει, στο ίδιο σημείο πάντοτε, μια νεαρή κοπέλα που ήτανε τυφλή με μια κρυστάλλινη φωνή που τραγουδούσε έντεχνα κι είχε μια έκφραση ψυχής που ευωδίαζε Θεό.
Μου είχε γίνει πια μία φιγούρα γνώριμη, πάντα κοντοστεκόμουν.
Μία μέρα την συνάντησα κοντά στην τότε γειτονιά μου κι απλά μου μπήκε ο πειρασμός, για λίγο εκεί ξωπίσω της να την ακολουθήσω. Αυτό το “κάτι” που αντικαθιστούσε την απουσία όρασης, δεν θα μπορούσε παρά να ήτανε Θεός, εξ ου και η ευωδία. Εκείνη την ανάβλυζε, εγώ την οσφραινόμουν. Και χάρη σε αυτήν αισθάνθηκα πως σ’ ένα επίπεδο -κάπου εκεί στον ουρανό- βρεθήκαμε για λίγο. Το κειμενάκι αυτό της το αφιερώνω, δεν πρόκειται ποτέ της να το διαβάσει βέβαια, μα θα το “πιάσει” στον αέρα λόγω αυτού του “κάτι”.
Δεύτερον, δεν θα μπορούσα να μην παρατηρήσω και εδώ -σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή- την “εμμονή” ή την πρόθεση που είχε ο Κύριος, να θεραπεύει Σάββατο… την μέρα όπου ερέθιζε όλους τους Φαρισαίους. Άραγε η πνευματική η τύφλωση, συμβαίνει και αυτή να είναι εκ γενετής;… Τί απέγινε το “κάτι”;
“Γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθεί η δύναμη των έργων του Θεού πάνω σ΄ αυτόν.” Πώς και γιατί επιλέχθηκε αυτός; Ποιο να είναι άραγε το πιο βαθύ σκοτάδι; Γιατί με μάτια ερμητικά κλειστά βλέπεις τα πιο ωραία; Θα άντεχε άραγε η κόρη του ματιού όλη την εν δυνάμει ένταση του Άκτιστου Φωτός;
Ανάμεσα σε τεστ οράσεως και αχρωματοψίας ο Ιησούς πάντοτε έρχεται, πάντοτε καταφθάνει, δεν έχω απάντηση καμιά σε όλα παραπάνω, θα αρκεστώ σε μία:
“Όταν εν τω κόσμω ω, φως ειμί του κόσμου”.