“There is no place like home”
– Κείμενο: ερημίτης –
Τί να πει κανείς για τη σημερινή ημέρα επιστροφής του ασώτου υιού…
Αν κάποιο όμορφο χάραμα, σαλπάρεις με ένα πλοίο πρωινό, βρεθείς στ’ άκρα της οικουμένης, πάντα μαζί θα κουβαλάς τον πληγωμένο σου εαυτό. Σε μία οικουμένη στρογγυλή όσο μακρύτερα θα πας, τόσο θα επιστρέφεις.
Αν ρίξεις όλο το βάρος σου για να την κατακτήσεις, θα περιμένει αυτή καρτερικά μέχρι τον θάνατο σου.
Αν οργιστείς, λαγούμια σκάψεις μέσα της και την ανατινάξεις, μετά πού θα κρυφτείς…;
Υπήρξες κάποτε παιδί, με μία αθωότητα που έμοιαζε των Αγγέλων. Κι Εκείνος διακριτικά πάντα εκεί, μόλις και μετά βίας δύνασαι να θυμηθείς μια αμυδρή Του εικόνα. Μια πατρική φιγούρα, που τώρα στην ανάμνηση μοιάζει με μια σκιά… δεν μπορεί, πρέπει να πήρες χάδι επάνω σου, ώστε να σε γλυκαίνει η αίσθηση κάθε που Τον θυμάσαι.
Αναπόφευκτα, ξανά θα επιστρέψεις. Είτε με παρουσία φυσική και πιο συχνά στην σκέψη σου πριν αποκοιμηθείς κοιτώντας το ταβάνι.
Το πλοίο της επιστροφής δένει μες στο λιμάνι. Τα κτίρια γύρω ανοίκεια, όχι όπως τα θυμάσαι. Μόνο σημεία αναφοράς. Έμεινες μες στη μέση.
Εσύ και βλέπεις πάλι απέναντι απ’ την άβυσσο, σαν σε όνειρο ξανά τη μακρινή σκιά Του.
Κινείσαι τώρα αμήχανα για να Τον αγκαλιάσεις με φυσική ορμή σαν να ‘ναι πεπρωμένο.
Δεν ψάχνεις για την όψη Του, δεν θα ρωτήσει πού ήσουνα, απλά είναι πεπρωμένο.
Κι όπως προετοιμάζεσαι για αυτή την αγκαλιά, ξέρεις ότι δεν πρόκειται για μία συνάντηση απλή, ενώνονται δυο κόσμοι.
«νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ήν και ευρέθη» (Λουκ.15,32).