«Κύριε, ἀπόγονε τοῦ Δαυΐδ, ἐλέησέ με»
– Κείμενο: ερημίτης –
Μια ιστορία γνωστή. Την ζεις την κάθε ημέρα που περνά και κάποιες μέρες πιο πολύ.
Σε δρόμο λασπωμένο τρέχεις ξωπίσω απ’ τον Θεό, παρακαλάς και σέρνεσαι στο αδιέξοδο σου.
Εδώ, σε αντίθεση με τον διάολο οπού άμα τον προσκαλέσεις έρχεται κατευθείαν, που αν θα τον διώχνεις έπειτα δεν το κουνάει ρούπι, που τρόπους μηχανεύεται για να εισβάλει μέσα, από παράθυρα μισάνοιχτα ή απ’ τον φωταγωγό, εδώ μας δείχνει ο Κύριος ότι ο πνευματικός αγώνας, η διαβίωση αγιάζονται με τον κόπο σου, την ταπεινότητα σου, με την υπομονή και την επιμονή σου.
Αλλά είναι η στιγμή μετά, που σταματάς τον Ιησού αποκαλυπτική. Γυρνάει και σε κοιτάει. Και ξέρεις, εκείνο το “…Γενηθήτω τὸ θέλημά σου…” οπού το λες στην προσευχή, είναι τόσο το μέγα έλεος του Χριστού, που όπως στην Χαναναία, παίρνει ακριβώς αυτή τη φράση σου, την προσαρμόζει επάνω σου και στην αντιγυρίζει: “ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις”.
Μια ιστορία γνωστή. Την ζούνε όλου του κόσμου οι εν δυνάμει Άγιοι την κάθε ημέρα που περνά και κάποιες μέρες πιο πολύ.