– Κείμενο: ερημίτης –
Στον περιβάλλοντα χώρο της δεξαμενής, πλήθος ανήμπορων περίμεναν τον άγγελο που ερχόταν κάθε τόσο για να ταράξει τα νερά της.
Μεγάλη η αναμονή και μόνο ο πρώτος που θα βούταγε μετά μπορούσε να θεραπευτεί.
Για τον παράλυτο, αγνώστων λοιπών στοιχείων, η αναμονή αυτή συνεχιζόταν επί 38 ολόκληρα χρόνια.
“Δεν έχω άνθρωπο” -αποκρίθηκε στον Ιησού- για να τον έριχνε πρώτον εκείνον στα νερά μετά από κάποια κάθοδο του αγγέλου. Για κάποιον λόγο ο Κύριος μέσα σε αυτό το πλήθος επέλεξε αυτόν.
Και από εκεί και πέρα ακολουθεί η πιο “παραδοσιακή” ανάλυση των Πατέρων γύρω από το σημείο αυτό όπου καυτηριάζει την αποξένωση και την αδιαφορία των άλλων ανθρώπων κλπ ενώ αξιοσημείωτη είναι και μια άλλη προσέγγιση η οποία αναφέρει ότι ο εν λόγω άνθρωπος δεν φρόντισε εκείνος από την μεριά του στα τόσα χρόνια αναμονής του εκεί να ενδιαφερθεί να κάνει έστω και έναν φίλο όπου και θα τον βοηθούσε.
Εδώ ταπεινά θα ήθελα να κάνω έναν συγκερασμό και να δεχτώ αμφότερες τις ερμηνείες σωστές, γιατί ο παράλυτος στα τόσα χρόνια του εκεί, θεωρώ πως μάλλον είχε κάνει φίλους πολλούς μα και κανέναν. Εν ολίγοις δεν έκανε κάτι διαφορετικό απ’ ότι κάνουμε στις μέρες μας, με όλους τους διαδικτυακούς “καρδιακούς” μας φίλους.
Με έχει απασχολήσει κατά καιρούς το ερώτημα το εξής: Υπάρχουν άραγε στις μέρες μας “new entry” αμαρτίες; Δηλαδή, σύμφωνοι… στις μέρες μας και σαν απόρροια της τεχνολογικής ανάπτυξης συμβαίνουν πρωτόγνωρες καταστάσεις και αδιανόητες για κάποιον ασκητή ενός παλιού αιώνα, όμως μήπως η βάση είναι η ίδια και απλά αλλάζει η έκφραση;
Όσο ψάχνω για την απάντηση, θα έλεγα ότι αυτή η διαδικτυακή μας “κοινωνική ζωή” ταΐζει το αγρίμι μέσα μας και με αυτήν την άποψη ίσως και ο παράλυτος να είναι… πρωτοπόρος. Ίσως η εποχή μας τελικώς και να πρωτοτυπεί ως προς τη γιγαντιαία δόση όλων των “best of” αμαρτιών που τόσο σε ταΐζει και να ‘σαι ήδη παράλυτος μπροστά από το κινητό, με αρκετούς μα μέχρι ενός ορίου φίλους.
Η ερώτηση βέβαια του Κυρίου, η ίδια πάντοτε σε περιπτώσεις τέτοιες. Φαντάζει πλεονασμός: “Θέλεις να γίνεις καλά;”
Άραγε, πόσες αμέτρητες φορές δεν σχολιάζουμε πικρόχολα μία συνήθεια μας κι έπειτα βολικά δεν πέφτουμε και πάλι σε αυτή σαν να είναι ο μόνος δρόμος;
Νομίζω, αν το καλοσκεφτείς, θα ήτανε σωτήριο μα και ταυτόχρονα πολύ τρομακτικό εάν τη στιγμή της μέρας όπου συναισθανθείς ότι υπάρχεις με αδειανή ψυχή -σαν σύγχρονος παράλυτος- τότε ακριβώς και να μπορούσες να νιώσεις τον Ιησού μέσα απ’ το γκρίζο πλήθος, να σε κοιτάει κατάματα και να ρωτάει προσωπικά εσένα:
“Θέλεις να γίνεις καλά;”