– Κείμενο: ερημίτης –
Σταυρός. Μία γραμμή τέμνει την άλλη κάθετα κι ύστερα η επιτομή του απλού ή έχεις άραγε την πιο πολύπλοκη την κοσμοθεωρία;
Η ιστορία του ανθρώπου κι εκείνη του Θεού. Φτιαγμένος από άνθρωπο ο Σταυρός σαν μία ύστατη έκφραση αρρωστημένου σαδισμού και όργανο μαρτυρικό θανάτου.
Δοσμένος και ταυτόχρονα σαν δωρεά Θεού, φτιαγμένος να λυτρώνει.
Άραγε τελικά ανθρώπινος βαθιά ή απολύτως θεϊκός; Μία γραμμή τέμνει την άλλη κι ύστερα έχεις πια ότι γλυκύτατο και ότι πιο σκληρό στους ώμους να σηκώνεις.
Πόνος ή αγαλλίαση; Ρεαλισμός ή ποίηση; Σύμβολο ή ουσία;
Ο πλέον αναγνωρίσιμος από όλα τα ακριβά λογότυπα του καπιταλισμού μαζί, ο πιο απαξιωμένος απ’ όλα τα ακριβά λογότυπα του καπιταλισμού, η πιο παλιά και μαζική, επαναστατική ιδεολογία.
Μία γραμμή τέμνει την άλλη κι είναι από μόνο του αρκετό αυτό ώστε να προκαλεί ακραία συναισθήματα από έκσταση ως μίσος.
Άραγε η ενέργεια του καθεαυτή είναι η τόσο ισχυρή που σε μεταμορφώνει ή ανταμώνει επάνω σου και τελικώς είναι η αλληλεπίδραση Αυτού με την ψυχή σου και ότι έχει μέσα της όπου σε διαμορφώνει;
Μπορείς και να σταυρώσεις, το επέτρεψε ο Θεός, μπορείς και να επιλέξεις από σταυρούς δύο ληστών.
Όλη η ζωή οι δυο γραμμές και τον σταυρό που φτιάξαμε και που μας έδωσε ο Χριστός, αυτόν και προσκυνάμε.
Γ’ Κυριακή των Νηστειών και τελικά το Μέγα το Μυστήριο, το τόσο αγαθό όσο και ανθρώπινο είναι ότι προσκυνάμε.
Είναι η ελευθερία μας αυτή που σήμερα προσκυνάμε.
Εξάλλου, ούτε απ’ τον Σταυρό και την ζωή δεν θα απαγκιστρωθείς, ούτε από το προσκύνημα σε ότι σου ‘ναι οικείο, ούτε από τον Θεό, ούτε απ’ τον εαυτό σου άλλωστε. Ποτέ.