Κυριακή της Ορθοδοξίας μας…
– Κείμενο: ερημίτης –
Η αναστήλωση των εικόνων, που μάχονται να αποτυπώσουνε το Υπερφυσικό και η ματιά του θεατή, ο ασπασμός, η έκφραση της καρδιάς και η γλύκα της σε ότι απεικονίζεται σ’ αυτές που όμως δεν ζωγραφίζεται και δεν αγιογραφείται. Η απαράμιλλη βυζαντινή τέχνη που ως πρωτοπόρα όταν ξέφυγε απ’ τον αρχαίο ελληνικό κλασικισμό, οι άλλοι μόλις που τον ανακαλύπταν. Εκείνη η εικαστική της σύνθεση που καταργεί το βάρος στις μορφές, που αναδεικνύει το άχρονο του χρόνου. Χρειάστηκαν τόσοι αιώνες για να την μιμηθούν με την “μοντέρνα τέχνη”.
Η εικόνα η οποία βγάζει τέτοια δυναμική ώστε θαρρείς και η Βασιλεία των Ουρανών θα ‘χει τεχνοτροπία τέτοια.
Έξαλλου είναι όμορφη πολύ τόσο η αρχαία ελληνική φιλοσοφία όσο και ο κλασικισμός της, όμως το βίωμα είναι ανώτερο και σε πηγαίνει ως τον Θεό.
Ψηλά οι εικόνες λοιπόν, στο στήθος ο σταυρός, μες τη στενή την πύλη και τεθλιμμένη οδό. Πόδια σε λάσπες, μάτια σε ουρανό και η φθορά αντιμάχεται με μια μόνο ματιά.
Από τις Προφητείες τις παλιές ως τη Φιλοκαλία, από το Ευαγγέλιο μέχρι την άγονη έρημο του σύγχρονου του σκότους…
Οι τελευταίοι αυτής της γης γίνονται πρωτοπόροι, μέσα από αρχαίες υπόγειες λατρευτικές στοές ως τις κορφές του Όρους, δια μέσου αιμοφόρων χείμαρρων της Πίστης των Μαρτύρων…
Με μόνη κυριότητα, έναν μισό εαυτό που τον ρουφάει ενίοτε η παρακμή του η ίδια, αυτή εδώ η Κυριακή υπενθυμίζει πάντοτε το μόνο δεδομένο:
Τη γνώση την ακλόνητη σε ποιον Θεό πιστεύω.
Ψηλά οι εικόνες, στους ώμους ο σταυρός, στα χείλη το “Πιστεύω”, μέσα από τη στενή την πύλη και τεθλιμμένη οδό, ζωή που ξεπετιέται.
Τρία δάχτυλα -ψηλά- στο ύψος του μετώπου.
Η Κυριακή της Ορθοδοξίας μας…