Αγιότητα απλωμένη
“Σε μεγάλη απόσταση μέσα στην ευωδιά του δυόσμου Αναλογίστηκα που πάω κι είπα για να μη μ’ έχει του χεριού της η ερημιά να βρω εκκλησάκι να ‘χω να μιλήσω”. (Οδυσσέας Ελύτης)
Απόψε, στην κάψα αυτού του θέρους -νοιώσαμε- πως η Ελλάδα μοιάζει ελληνοπρεπέστερη αυτή την εποχή και ο Θεός πιο ορατός, απ’ τη στιγμή που πόθησες να ξανοιχτείς, να βρεις τον εαυτό σου. Στους ιδρωμένους Ποιητές, στα ξαναμμένα μέρη, στη Θεία Λειτουργία με γύρω – γύρω φύση ελληνική, στην θάλασσα που βρέχει επιθυμίες κι ευχές, γλύκα μαζί με αλμύρα.
Κι η παραλία, η αμμουδιά του Ομήρου και ο βυθός μια έρημος απέραντη αν το καλοσκεφτείς συν το υγρό στοιχείο.
Ξωκλήσια της Ελλάδας μας. Σαν το θυμάρι, σαν ελιά, που – δικαιωματικά- ευδοκιμούν σ’ αυτά τα χώματα, εδώ, παίζοντας με μελτέμια, σαν το βασιλικό στην πήλινη τη γλάστρα, έτσι κι αυτά, σαν φυτρωμένα μόνα τους διάσπαρτα παντού, σίγουρα θα τα δεις, μα εντελώς δεν θα τα προσπεράσεις.
Φωτογραφία: Λουκάς Χαψής
Ξωκλήσι Αγίου Νικολάου, Ακρωτήρι Πούντας, Λήμνος.
Ξωκλήσια της Ελλάδας μας λοιπόν και μια μικρή διάλεξη επάνω στο αρχιτεκτονικό τους ύφος και με πολλές – πολλές φωτογραφίες από αυτά στο παρακάτω βίντεο:
Γιώργος Τριανταφύλλου, ΞΩΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
erimitic