– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Η αλήθεια πονάει μερικές φορές. Το τραβάει όμως ο οργανισμός μας και τολμάμε να ξεστομίσουμε την ερώτηση που ξέρουμε από πριν ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν θέλουμε να μάθουμε την απάντηση. Ίσως κατ’ εξαίρεση κάποιες φορές δεν πρέπει να ρωτάμε καν, γιατί πρέπει αυτόματα να πάρουμε και την ευθύνη ότι δεν θα μας αρέσει η απάντηση.
Κακές και άχαρες συζητήσεις και συνεννοήσεις που μετά πρέπει να συνεχίσεις με το βάρος αυτών.
Στον αντίποδα… υπάρχουν φορές που κάνοντας υποθέσεις ξεχάσαμε να κάνουμε τις ερωτήσεις. Φτιάχνουμε σενάρια επιστημονικής φαντασίας μέσα στο κεφάλι μας και τελικά η απάντηση είναι τόσο απλή και ξεκάθαρη, αν μπαίναμε στον κόπο να δώσουμε μια ευκαιρία στον άλλον και να κάνουμε απλά την ερώτηση.
Αναρωτιέμαι βέβαια αν έχουμε την κρίση να διαχωρίσουμε πότε επιβάλλεται να ρωτήσουμε και πότε όχι. Και πότε πρέπει να δώσουμε μια ειλικρινή απάντηση ή να σωπάσουμε.
Και τελικά ρωτάω εσένα…
Να ρωτά κανείς ή να μην ρωτά;;
Και αν τελικά γίνεται η ερώτηση… Η σωστή απάντηση βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο;;
Γιατί όπως είπε και ο Μάριο Μπενεντέτι: Μόλις νομίσαμε ότι είχαμε όλες τις απαντήσεις, ξαφνικά, άλλαξαν όλες οι ερωτήσεις.