– Κείμενο: Σου-ρεαλίστρια –
Ρώτησαν κάποτε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι πως κατάφεραν να μείνουν παντρεμένοι 50 χρόνια. Και εκείνοι απάντησαν: “Γεννηθήκαμε σε μία εποχή που όταν κάτι χάλαγε το φτιάχναμε, δεν το πετάγαμε….”
Παλιότερα οι άνθρωποι άραγε είχαν αξίες και αρχές, που φαίνεται να ξεφτίζουν και να χάνονται μέσα στον χωροχρόνο; Ακόμα και να επιβαλλόταν λόγω των συνθηκών ένα διαζύγιο, αυτό το απέφευγαν και συμβιβάζονταν για κοινωνικούς κυρίως λόγους. Πόσο άραγε να ήτανε τότε το ποσοστό του καμουφλαρισμένου άψογου έγγαμου βίου;
Οι τελευταίες γενιές σαφέστατα έχουμε γίνει πιο εγωιστές, κακομαθημένοι και χωρίς φραγμούς. Αν δεν υπάρχει τελειότητα, όπως εμείς την έχουμε πλάσει μέσα στο μικρό μας μυαλουδάκι, δεν προσπαθούμε ούτε υποχωρούμε… απλά αποχωρούμε για νέες περιπέτειες και αναζητήσεις της δικής μας τελειότητας. Σαν μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ για αγορά αντικειμένων μιας χρήσης, πετώντας το προηγούμενο στο πυρ το εξώτερον.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που δεν χάλασε κάτι για να μπορέσει να φτιαχτεί, αλλά ήταν ήδη χαλασμένο; Μια τόσο καλή μεταμφίεση που ξεγελάει με οσκαρική ερμηνεία το “θύμα”; Γιατί ο άνθρωπος σίγουρα δεν παθαίνει μετάλλαξη μετά τον γάμο, έτσι ήταν, απλά δεν το έδειχνε ή το έδειχνε αμυδρά… αλλά τείνουμε να εθελοτυφλούμε.
Μόλις όμως δεθεί ο γάιδαρος που λέει και ο σοφός λαός, δεν χρειάζεται άλλο η μεταμφίεση και μοιάζει σαν να γνωρίζονται δύο “άλλοι” άνθρωποι εκ νέου. Πόσες φορές τριγυρνάει στο μυαλό «Δεν μπορεί, δεν είναι αυτός ο άνθρωπος που ξέρω, κάποιος άλλος έχει πάρει τη μορφή του». Αρνείσαι να το πιστέψεις, διαπραγματεύεσαι, αναθεωρείς και όταν πια δεν αντέχεις να προσπαθείς, αποδέχεσαι το γεγονός ότι το μεταμφιεσμένο που αποκαλύφθηκε – σε αντίθεση με το χαλασμένο – είναι ανθρωπίνως αδύνατον να φτιαχτεί. Εκεί, ανάλογα με τις αντοχές και την γενικότερη αντίληψη που έχεις, αποφασίζεις σύμφωνα με τα δεδομένα, να μείνεις ή να φύγεις.
Σε αντίθεση με τα παραμύθια, δυστυχώς, μετά το πολλοστό φιλί ο πρίγκιπας γίνεται βάτραχος και όχι το αντίθετό του.
Ας το αποδεχτούμε…