– Κείμενο: π. Ιγνάτιος –
Όλα τα έθνη ανέμεναν τον Σωτήρα. Ήταν κοινή προσδοκία και γι’ αυτό ο Ιακώβ διακηρύσσει ότι «Αυτόν θα αναμένουν τα έθνη» (Γεν. 49,10).
Κατ’ εξοχήν η προσδοκία του Σωτήρα και η αναμονή του Μεσσία ήταν το περιεχόμενο της θρησκείας του Ισραήλ και το αντικείμενο των προφητειών. Αλλά την επαγγελία για την έλευση του Σωτήρα, όμως, κανείς λαός δεν την ξέχασε, όσο κι αν απομακρύνθηκε από τον αληθινό Θεό. Γι’ αυτό και οι παραδόσεις των αρχαίων λαών διέσωζαν την πίστη σε ερχόμενο Σωτήρα.
Οι Κινέζοι πίστευαν ότι θα σταλεί από τον ουρανό και θα αποκαλυφθεί κάπου προς τα δυτικά από την περιοχή τους «Άγιος», ο οποίος θα γνωρίζει τα πάντα και θα έχει κάθε εξουσία στον ουρανό και τη γη. Προσδοκάται ως θεμελιωτής νόμου αγίου, που θα καταργήσει, μάλιστα, την ειδωλολατρία με την «τελευταία θρησκεία», η οποία θα διαρκέσει μέχρι την καταστροφή του κόσμου.
Οι Ινδοί περίμεναν με νοσταλγία την ενσάρκωση του λυτρωτή, που θα λυτρώσει τον κόσμο από τη φθορά και την αμαρτία που ο «Κάλιγας», το μεγάλο φίδι δηλαδή, προξένησε.
Αλλά και στην αρχαία ελληνική φιλοσοφική παράδοση ανιχνεύονται διδασκαλίες για την αναμονή ενός Σωτήρα και διδάσκαλου. Στην τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης» περιγράφεται η καταδίκη του Προμηθέα, ο οποίος θέλοντας να γίνει ίσος με το Θεό καταδικάστηκε να δεθεί στο βράχο. Απ’ αυτή την τραγική θέση τρέφει την ελπίδα για τη συγχώρεσή του γιατί ο Θεός είναι δίκαιος αλλά είναι και μακρόθυμος (στιχ. 187) και προλέγει την έλευση ενός λυτρωτή, ο οποίος θα είναι υιός της παρθένου Ιούς και υιός του Θεού. Αλλά την εποχή του Σωκράτη η προσεχής κάθοδος του Θεού στους ανθρώπους υπό μορφή ανθρώπου είναι τόσο αναγκαία, ώστε πρέπει να αναμένεται με ανεπιφύλακτη βεβαιότητα. Ο μεγάλος φιλόσοφος στη διδασκαλία του έκανε σαφείς αναφορές στην αναμονή για έλευση ενός διδασκάλου. Στην Απολογία του εμμέσως τονίζει στους Αθηναίους απειλητικά λέγοντας ότι αφού θανατωθεί «όλη σας τη ζωή θα μείνετε κοιμισμένοι, αν δεν σας λυπηθεί ο θεός και σας στείλει κανέναν άλλον».
Πρέπει να έχει φτάσει κάποιος στο τελικό στάδιο της απιστίας για να μην μπορέσει να διακρίνει τόσες πολλές και ομοιόμορφες αρχαίες μαρτυρίες για την προσμονή ενός Σωτήρα.
Η αλήθεια της πίστης και η επαγγελία του Σωτήρα μεταφέρονταν από γενιά σε γενιά και από στόμα σε στόμα σε όλους τους λαούς. Ακόμα και σ’ αυτούς που πλανήθηκαν και οδηγήθηκαν στην ασέβεια και την ειδωλολατρεία. Η αλήθεια αυτή της προσμονής σταδιακά αναμείχθηκε με τη νέα πίστη και ασέβεια κάθε λαού και έχασε την καθαρότητά της, όμως δεν έπαψε ποτέ να παραπέμπει στο βιβλίο της Γένεσης στην Παλαιά Διαθήκη για τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου, την πτώση και το σπουδαιότερο απ’ όλα την ελπίδα για τη σωτηρία μέσω της έλευσης του Θεού.