– Κείμενο: π. Ιγνάτιος –
“Όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η Χάρις”, λέει ο απόστολος Παύλος. Όπου δηλαδή πλεονάζει η αμαρτία, ταυτόχρονα μπορεί να υπάρχει και σε αφθονία η Χάρη του Θεού σε όσους με σταθερότητα αγωνίζονται να επιλέγουν το Θεό και όχι την αμαρτία.
Όταν επομένως η αμαρτία γίνεται νόμος, ίσως οι Χριστιανοί έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με μια νέα κατάσταση: τελείωσε η εποχή που η Εκκλησία και η πίστη ήταν “για το καλό” και μέσα στα πλαίσια της παράδοσης. Μπήκαμε και επίσημα πλέον σε μια εποχή που το να είσαι Χριστιανός και να ζεις με το νόμο του Ευαγγελίου δημιουργεί κοινωνικές επιπτώσεις, αποκλεισμούς και διώξεις (για αρχή λεκτικές).
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Χριστός ήταν, είναι και θα είναι πάντα “σημείο αμφιλεγόμενο”. Άλλοι εξαιτίας Του σώζονται, άλλοι καταδικάζονται. Ποτέ δε θα υπάρχει συμφωνία από όλους για το τί είναι ο Χριστός. Και ούτε μας νοιάζει να υπάρξει.
Έτσι, τα πράγματα δυσκολεύουν μεν για τους πιστούς, αλλά μπορούμε πλέον οποιαδήποτε στιγμή να ομολογούμε Χριστό! Ίσως είναι λοιπόν μια ευκαιρία και για εμας να σωθούμε πιο εύκολα, γιατί “όστις αν ομολογηση εν εμοι έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγω έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς ” είπε ο Κύριος.