-Κείμενο: π. Ιγνάτιος-
Η Εκκλησία λέγοντάς μας «δεῦτε ἴδωμεν πιστοί ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός» μας αναδεικνύει την οδό της σωτηρίας, η οποία δεν είναι άλλη απ’ την ταπείνωση και την αγάπη, αρετές που γεννώνται από την παρουσία του γεννηθέντος Χριστού. Διότι τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνον γεγονός της ιστορίας• είναι γεγονός που μπορεί και πρέπει να επαναλαμβάνεται στην προσωπική μας ζωή διαρκώς, αφού ο Χριστός επιμένει να γεννάται όπου υπάρχει καρδιά ταπεινή και απλή. Στη φάτνη της Βηθλεέμ βλέπουμε τον Θεό να γίνεται βρέφος αδύναμο. Έτσι μας φανερώνει ότι η δύναμή Του δεν εκφράζεται με επιβολή, αλλά με ταπείνωση• όχι με εξουσία, αλλά με άκρα αγάπη. Χριστούγεννα σημαίνει ότι ο Θεός έρχεται κοντά μας, γίνεται ο «Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ματθ. 1,23).
Μέσα στον θόρυβο της καθημερινότητας, μέσα στις μέριμνες, στις δυσκολίες και στις ανασφάλειες που μας περιβάλλουν, καλούμαστε για μία μεγάλη και πανηγυρική συνάντηση, η οποία θα σημάνει την αλλαγή της ζωής μας μια και καλή. Τη συνάντηση του Χριστού, που κατεβαίνει στη γη, με την ψυχή μας που προσευχόμενη σηκώνει το βλέμμα της στον ουρανό. Και τότε, όπως ο χρόνος χωρίστηκε από τη Γέννηση του Χριστού σε προ και μετά Χριστόν, έτσι και η δική μας ζωή θα διχοτομηθεί από την παρουσία του Χριστού και στο εξής δε θα γίνει «μετά Χριστόν», μετά δηλαδή από τον Χριστό, αλλά «μετά Χριστοῦ» μαζί με τον Χριστό πάντοτε! Και τότε πώς να μη λέμε κι εμείς το λόγια που πανηγυρικά εξεφώνησε ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «Χριστός γεννᾶται δοξάσατε» λοιπόν! «Χριστός ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε. Χριστός ἐπὶ γῆς ὑψώθητε»!