– Κείμενο: π. Ιγνάτιος –
Στο Ευαγγέλιο ο Χριστός φαίνεται να απαντά, στους Φαρισαίους που τον κατηγορούσαν ότι κάνει παρέα με αμαρτωλούς. Και τους είπε στο τέλος “δεν ηλθα για να καλέσω τους δικαίους, αλλά τους αμαρτωλούς σε μετάνοια”. Κατάλαβαν εκείνοι (με το μυαλό τους) ότι τους είπε πως δεν Τον έχουν ανάγκη γιατί είναι “δίκαιοι” από μόνοι τους.
Μετά από λίγο χρονικό διάστημα, όμως, άρχισε ο Χριστός να τους κατηγορεί με τα φοβερά αυτά “ουαί” λέγοντας ότι είναι υποκριτές και ότι δεν πρόκειται να εισέλθουν στη Βασιλεία.
Πώς συμβαδίζουν αυτά τα δύο; Μήπως ο Χριστός λέει άλλα τη μια κ άλλα την άλλη φορά; ΟΧΙ
Πολύ απλά… Δίκαιος ενώπιον του Θεού δεν μπορεί κανείς άνθρωπος να είναι. Η αμαρτία είναι κοινή μοίρα και κατάσταση όλων μας. Άρα η διάκριση που κάνει ο Χριστός μεταξύ δικαίων και αμαρτωλών δεν αφορά την αντικειμενική πνευματική κατάσταση των ανθρώπων, γιατί όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Αλλά αφορά το πώς εμείς βλέπουμε τον εαυτό μας. Αν αυτο-δικαιωνομαστε τότε σίγουρα θεωρούμε ότι από μόνοι μας είμαστε εντάξει και δε χρειαζόμαστε κανέναν, ούτε τον ίδιο τον Χριστό. Όταν όμως με επίγνωση βλέπουμε τα λάθη και τις αμαρτίες μας και με ταπείνωση ζητούμε το έλεος και τη βοήθεια του Θεού τότε γινόμαστε φίλοι Του. Γιατί όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί από το Θεό! Και ποιο μεγαλύτερο πνευματικό ύψος και τιμή υπάρχει από το να γίνουμε φίλοι Του;