– Κείμενο: π. Ιγνάτιος –
Αλλά όμως “ἡ τελεία ἀγάπη, ἐξω βάλλει τόν φόβον” (Ιω. Α΄ 4,18). Άρα απλά δεν αγαπάμε και δεν εμπιστευόμαστε το Χριστό! Όλοι μας!
Λέμε στην προσευχή μας “ας αφήσουμε όλη μας τη ζωή στα χέρια του Χριστό” αλλά στην πράξη αποδεικνύεται πως θέλουμε το Χριστό στη ζωή μας σαν έναν περαστικό. Να Του μιλάμε για λίγο ευγενικά, να μας κάνει κάποια χάρη, θέλημα ή εξυπηρέτηση (και αν δεν μας το κάνει να Του κρατάμε και μούτρα) και μετά να φεύγει για να μας αφήσει και στην ησυχία της ραθυμίας μας.
Τί όμορφο θα ήταν να νιώθαμε κι εμείς να πούμε στο Χριστό, αυτό που έλεγε ο γέροντας Δαμασκηνός Κατρακούλης: “Εσύ που είσαι η Αγάπη, γίνε αγάπη δική μου να ζεις μες την ψυχή μου!”. Τότε, με το Χριστό μέσα μας ως προσωπική μας ΑΓΑΠΗ τί θα μπορούσε να μας απειλήσει, να μας εκφοβίσει, να μας τρομάξει;