– Κείμενο: π. Ιγνάτιος –
Στην τελευταία ακολουθία του Νυμφίου, όπως λέγεται ο όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης, η αγία μας Εκκλησία προβάλλει δύο πρόσωπα και τα γεγονότα που συνέβησαν μεταξύ αυτών και του Κυρίου: ο Ιούδας και η πόρνη. Ο ένας μαθητής από το στενό κύκλο του Χριστού και η άλλη γνωστή αμαρτωλή γυναίκα. Αναμενόμενο και φυσιολογικό θα ήταν ο μαθητής να είναι το πρότυπο προς μίμηση και η αμαρτωλή το προς αποφυγή. Κι όμως…
Καθώς ο Κύριος βρισκόταν στην οικία του Σίμωνος του λεπρού, μία πόρνη Τον πλησιάζει και Τον αλείφει με ένα πανάκριβο μύρο δείχνοντας έτσι την έμπρακτη μετάνοια και την ευγνωμοσύνη της προς τον Λυτρωτή της ψυχής της. Την ίδια στιγμή ο Ιούδας από φαινομενική φιλοπτωχεία και αγάπη για τους ανθρώπους αγανακτεί και αντιδρά λέγοντας ότι δεν άξιζε να ξοδευθούν τόσα χρήματα για την αγορά αυτού του πολύτιμου μύρου, ενώ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την ανακούφιση των πτωχών. Και αμέσως μετά κατευθύνεται στους αρχιερείς, τους ζητά αντάλλαγμα για να τους παραδώσει τον Κύριο και συμφωνούν να του δώσουν τριάντα αργύρια. Λέει ένας από τους ύμνους της ακολουθίας «έβλεπε ο Ιούδας την πόρνη να φιλά τα πόδια του Χριστού και εκείνος την ίδια στιγμή σκεφτόταν το φίλημα της προδοσίας».
Τίποτα δεν μπορεί από μόνο του να μας εξασφαλίσει τη σωτηρία μας. Το παρελθόν μας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελεί επιχείρημα και τεκμήριο της αγάπης μας και κυρίως της αγάπης μας προς το Θεό. Ο Ιούδας για τρία ολόκληρα χρόνια ακολουθούσε τον Χριστό κι όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να Τον προδώσει για να ικανοποιήσει τη φιλοχρηματία του. Αντίθετα, η πόρνη στο παρελθόν της ζούσε μια ζωή βουτηγμένη και κυριευμένη στην αμαρτία. Όμως, ακόμα κι αν, όπως λέμε, «δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να τον αλλάξουμε», η μετάνοια μας δίνει τη δυνατότητα να αγιάσουμε μέσω της συγχώρησης το χρόνο που πέρασε αλλά και αλλάξουμε ολοκληρωτικά το χρόνο που έρχεται. Και αυτό το επιβεβαιώνουν τα λόγια του ίδιου του Χριστού. Η αμαρτία έκανε γνωστή τη γυναίκα στα στενά όρια της πόλης της. Αλλά το καλό έργο που έκανε στον Κύριο και η μετάνοιά της κηρύχθηκαν σε όλο τον κόσμο, όπου κηρύχθηκε το Ευαγγέλιο. Και έτσι κανείς πλέον δε θυμάται αυτή τη γυναίκα για την αμαρτία της, αλλά έμεινε στους αιώνες ως ένα πρότυπο μετανοίας και αγάπης προς το Θεό. Αντίθετα, τον Ιούδα με όση αγάπη και ενθουσιασμό κι αν ξεκίνησε να ακολουθεί το Χριστό, ποιος μέχρι της συντελείας του κόσμου θα ξεχάσει την προδοσία του; Έκανε τόσα μεγάλα θαύματα ο Ιούδας, όπως και οι άλλοι απόστολοι όταν τους έστελνε ο Χριστός να κηρύξουν, αλλά αυτά μπροστά στην προδοσία έχασαν τη σημασία τους.
Για το λόγο αυτό, επισημαίνει κάτι πολύ ιδιαίτερο ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο ευαγγελικό ανάγνωσμα που προηγήθηκε. Πολλοί πίστεψαν στο Χριστό, αλλά φοβήθηκαν να Τον ομολογήσουν, γιατί πάνω από το Θεό αγάπησαν τη δόξα και την τιμή των ανθρώπων. Ας αναρωτηθούμε σήμερα με ειλικρίνεια… εμείς τί προτάσσουμε; Την αγάπη του Θεού ή την δόξα των ανθρώπων; Θα μιμηθούμε την πρώην αμαρτωλή γυναίκα, η οποία δεν υπολόγισε τίποτα και έσπευσε να δείξει τη μετάνοια και την αγάπη της στο Χριστό, ή τον Ιούδα που φορώντας τη μάσκα της ευσέβειας και της φιλοθεΐας έκρυβε μέσα στην ψυχή του μεγάλα πάθη και αμαρτίες, που τον οδήγησαν στο έγκλημα της προδοσίας του Κυρίου;
Τελικά, αδελφοί μου, αυτό που μετράει και θα κατευθύνει τη ζωή μας είναι αν μέσα στην ψυχή μας ο Χριστός έχει την κεντρική και πρώτη θέση. Τί είναι, δηλαδή, για εμάς ο Χριστός. Είναι ο «Ένας» για εμάς ή είναι ένας από τους πολλούς και τα πολλά προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε εμάς; Εκείνος ως Νυμφίος μας λέει και σήμερα «Εγώ για σένα είμαι πατέρας, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ένδυμα, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιο, κάθε τι το οποίον θέλεις εγώ για να μην έχεις ανάγκην από τίποτε. Για μένα τα πάντα είσαι εσύ. Και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος του σώματός μου». Για εμάς, όμως, τί είναι ο Χριστός;