– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Αναλογιζόμενη την αντιστρόφως προοδευτική πορεία τεχνολογικής εκτόξευσης και φιλοσοφικών – θεολογικών επιστημών – αυτών πού πιλοτάρουν μέ την κατά Θεόν σοφία – δε μπορώ να συγκρατήσω το μυαλό μου από την αστραπιαία εικόνα τού ανθρώπου σούπερμαν, ενός γιγαντιαίου, φουσκωμένου όντος, να ίσταται πάνω από όλους και όλα, αυτό – ολοκληρωμένου και αυτοθεωμένου, ύστερα από τον επιτυχή ενστερνισμό και εφαρμογή της θεωρίας του υπαρξισμού.
Ο φρενήρης αγώνας που έγινε εμφανής μεταμεσαιωνικά και αποσκοπούσε στην αποτίναξη της αποδοχής της Χάρις του Θεού στην ύπαρξη και πορεία του ανθρώπου, έκανε βαριά ένεση αυτοθέωσης στο υπερεγώ, για να εξυμνήσει μια αντίθετη πίστη που πρωτίστως βδελύττεται την ταπεινότητα στο πρόσωπο Του. Κι έτσι η κυρτή γραμμή που υποδηλώνει την κίνηση από έξω προς τα μέσα, δηλώνοντας την πρόσληψη της θεϊκής οικονομίας, έχει τώρα το βέλος της σε αντίθετη φορά καταδεικνύοντας τη δύναμη που εκπηγάζει από ανθρώπινο ηρωισμό κι ανδραγαθία. Η μοιρολατρία ήταν ο αρκετά χτυπητός όρος που θα εμβόλιζε κάθε σωκρατική και χριστιανική σκέψη που αποζητά τη θεία δύναμη, η οποία συμβάλλει μυστικό τῷ τρόπῳ στην ένωση και ομοίωση του όντος με τον Δημιουργό του.
Ο Νίτσε λατρεύτηκε ως άλλος θεός, σε μια άνευ προηγουμένου ειδωλολατρία. Υπαρξισμός και μηδενισμός συναντήθηκαν στο πιο σκοτεινό σημείο της νόησης, στο καταγώγιο της ανθρώπινης ύπαρξης για να μπεκροπιεί μέχρι θανάτου το αλκοόλ της αυτοδυναμίας, να χορέψει γυμνή από κάθε ρούχο που την έντυνε υποταγή στο μοναδικό θεϊκό νόμο και να κοιμηθεί με τους άπειρους εραστές της απόλυτης ελευθερίας, της σύγκρουσης, της πάλης, των επιλογών της λιποταξίας ή αυτοκτονίας κ.α., και να γεννήσει χάος κι αδιέξοδο.
Ειλικρινά, θέλω να μου δείξετε ΕΝΑΝ γεμάτο, ολοκληρωμένο, ισορροπημένο κι ευτυχή άνθρωπο που να είναι γέννημα τέτοιας μήτρας. Έναν άνθρωπο που ζει καλά, χωρίς την πεισιθανάτια αγωνία, έχοντας εναποθέσει τις μετοχές του στο χρηματιστήριο του «πίωμεν, φάγωμεν», του τώρα χωρίς το αύριο, του ιλίγγου του εγώ. Ο υπαρξισμός δεν ενέχει ανθρωπισμό. Απευθύνεται στην ανθρώπινη μάζα. Είναι απασχολημένος με το να φονεύ(σ)ει τον Θεό, τον πόθο της εξουσίας και με το να πείθει ότι “ὀλα επιτρέπονται” (ακριβώς όπως ένα γνωστότατο πολιτικό δόγμα!).
Δυστυχώς μετά τους 2 τραγικούς παγκόσμιους πολέμους, ο άνθρωπος θεωρώντας υπαίτιο τον Θεό κι έχοντας απολέσει το πρόσωπό του, τα έβαλε με τον Θεό. Μέσα από τις μαζικές ιδεολογίες και τους πολιτικούς ολοκληρωτισμούς αφέθηκε έρμαιο στο ρεύμα που τον οδήγησε στον καταρράκτη που θα τον έβγαζε ημιθανή στο ερημικό νησί του προσωπικού του ναυαγίου…
Θα κλείσω με τους στίχους της αγαπημένης μου Κ. Δημουλά : “Λάθος πίκρα σκότωσες. Αυτή που σε φαρμάκωνε, ζει”…