– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Στεκόταν εκεί, σε αυτόν τον θαλάσσιο βραχίονα του Ινδικού Ωκεανού, σαστισμένη, φοβισμένη κι αυτή ανάμεσα στους εκατοντάδες συμπορευόμενους της, διψασμένη, πεινασμένη, σκονισμένη, έχοντας ήδη διανύσει χιλιόμετρα μετά την εκούσια φυγή της , από την χτυπημένη από τις 10 πληγές του Φαραώ τυραννία της Αιγύπτου.
Όχι ότι στην αρχή το ήθελε να φύγει… ήταν και κάπου επαναπαυμένη στο γνώριμο καθεστώς της δουλείας… πώς να σπάσεις αυτές τις σκουριασμένες αλυσίδες; « δούλη γεννήθηκα, δούλη θα πεθάνω», μονολογούσε για να δικαιώσει τη μοίρα που η ψυχή της δεν είχε διαλέξει. Όμως κάποια μεσημέρια κάτω από τον καυτό αφρικανικό ήλιο, όταν αποκαμωμένη σήκωνε το κεφάλι από το σβάρνισμα της γης που γεωργούσε, της είχε φανεί ότι ένας ολόφωτος Σταυρός στον Ουρανό την είχε ξεδιψάσει. Έπειτα ήταν κι η παρουσία Του στα βραδινά όνειρά της, όταν απλώνοντας το χέρι της να Τον φτάσει, την έβγαζε στο φωτεινό ξέφωτο. Και τότε ήταν που ξύπναγε. Κι έδινε όρκο ότι θα έπαιρνε τη μεγάλη, σωστή απόφαση.
Και να τώρα μαζί με τόσους άλλους! Είχαν εναποθέσει πίστη κι ελπίδα για τη ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ στον Μωυσή! Η περίεργη όμως θάλασσα -ένα ατελείωτο μπλε σεντόνι- μπροστά τους, τους τσάκισε πόδια και καρδιά. Η λιποψυχία διαδέχτηκε το τρέμουλο. Και λίγο παραπέρα καρτερούσε με σαρδόνιο χαμόγελο η παραίτηση, ο σατανικός Άδης… κι εκεί που το αποκαμωμένο σώμα γονάτισε στη γη, με την πολιορκημένη ψυχή να σπαράζει μέσα του, ακούστηκε ένας γδούπος. Ένα ελαφρύ ταρακούνημα στο έδαφος κι ο ήχος κυμάτων την ανασήκωσαν. Και ιδού το ΠΕΡΑΣΜΑ! Η ανοιχτή πόρτα για την αρχή της νέας ζωής!
Πόσο απελπιστικά μακρύς φαντάζει ο δρόμος; 40 χρόνια πορείας μέσα στην έρημο, ο ΧΡΙΣΤΟΣ δυνάμωνε τους επιλήσμονες υιούς του Ισραήλ με στύλο νεφέλης την ημέρα και στύλο πυρός τη νύχτα. Πόσοι από εμάς νιώθουμε τούτη τη μέρα Ισραηλίτες; Η ανταπόκριση του ΧΡΙΣΤΟΥ ξεκινάει με την αληθινή και βαθιά επιθυμία μας. Επιθυμία, Μετάνοια, Ταπείνωση. Το μέγιστο στάδιο: αυτό που είναι αυθεντικά τέλειο, είναι γνήσια ταπεινό. Τι στόχος για εμάς με την εμβρυακή πνευματικότητα! Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι η χείρα βοηθείας που μας δίνει η Εκκλησία. Η επιστροφή στο βάπτισμά μας γίνεται μέσω αυτής. Πώς να απεκδυθώ τον παλαιό εαυτό μου μέσα από την τραγική κοσμικότητά μου; Ξεκίνα με ένα αληθινό θέλω: το θέλω του ΚΑΙΝΟΥ, στη θέση του ΚΕΝΟΥ! Είναι η ύψιστη μορφή αυτογνωσίας! Κι όπως είπε κι Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ : “ η γνώση του εαυτού, οδηγεί στη γνώση του Θεού”
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
ΚΑΛΟ ΣΤΑΔΙΟ