– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Η πορεία από τη Βηθλεέμ προς τη Ναζαρέτ ήταν τόσο δύσκολη για την ετοιμόγεννη Μαρία εκείνη τη μπλε, αστρόφεγγη νυχτιά. Βελονισμένο κρύο να διαπερνάει τους πόνους και την άγια, μητρική Της αγωνία. Όλη η πλάση προδρομούσε τη θεία Γέννηση με τα σήμαντρά της. Το τρανότερο όμως σημείο ήταν αυτό που φώναζε μέσα από την εκκωφαντική του σιωπή: η ταπείνωση.
Χριστός γεννάται και τα μαθήματα ταπείνωσης αρχίζουν να πέφτουν βροχή. Πριν τη φάτνη, η απόλυτη φτώχια- ανέστιοι τέτοια μεγάλη ώρα στον παγωμένο δρόμο, και μετά η σπηλιά, τα σπάργανα, τα άχυρα, η ανάσα από τα ζωντανά. Ράπισμα στο κοσμικό όνειρο για το πλέξιμο μιας εικόνας που ήθελε τον Μεσσία να στραφταλίζει σε θρόνους κοσμικής εξουσίας, με πλούτη, εδάφη και στρατούς έτοιμους για πολέμους. Η άκρα ταπέινωσις από τη γέννηση μέχρι το επί γης τέλος Του κάθε στιγμή με κάθε λόγο, κίνηση, κήρυγμα, προσευχή. Να μην έχεις τίποτα κι όμως να έχεις τα πάντα. Πόσο αντέχουμε μια τέτοια πολυτέλεια; Ταπείνωση, μέσα από το πρώτο κλάμα του θείου Βρέφους δηλώνοντας την ανθρώπινη υπόσταση. Και το κυνηγητό να ξεκινάει ευθύς με βασιλιά ληρώδη, που αλυσοδεμένος σε δαιμονισμένο “εγώ” εγκαινιάζει τη δίωξη της Αλήθειας και της Πίστης.
Στον ίλιγγο της ταχύτητας της εναλλαγής της υψηλής τεχνολογίας εικόνων μας, πόσο χὠρος υπάρχει αλήθεια για την μία εικόνα;…