– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Πολύ πριν γεννηθώ ήμουν ήχος- ή μάλλον διάφοροι ήχοι μαζί. Τραχύ, προχειροφτιαγμένο εργαλείο συνεννόησης στο στόμα, που μαζί με την ένταση της φωνής και τη γκριμάτσα, μπουσουλούσα για θέλω, αποφάσεις, πείνα, χαρά και φόβο, κρύο και ζέστη, φως και σκότος. Ήχος στο στόμα, τσεκούρι με κοφτερή πέτρα δεμένη σε ξύλο στο χέρι για επιβίωση- και τα δύο όμοια εργαλεία ενός σκοπού.
Αν και σε εμβρυακή κατάσταση, θυμάμαι στάδια εξέλιξης, βιασύνη διαμόρφωσης για την απόκτηση της δικής μου οντότητας. Ο κόσμος άλλαζε τριγύρω μου παίρνοντας σχήμα, προσαρμογή, αναζήτηση, κατεύθυνση, πορεία. Μετά τον τροχό, θαρρώ πως εγώ είχα σειρά.
Και να’μαι σε γη λουσμένη με φως, αλμύρα, θυμάρι και μπλε. Εκεί ακούστηκα, περιδιάβαινα, θέριεψα. Βρήκα κι αμέτρητες άλλες για να ενωθούμε σε μια ατελεύτητη εναλλαγή. Έγινα σπαθί στη ψυχή, αλυσίδα στο λόγο, απόδειξη σκέψης. Παρέα με τη φωνή, είχα τον ήχο μου, τη διάθεσή μου, τον χρωματισμό μου, την εκφορά μου για επίσημο ένδυμά μου.
Ω, και ταξίδεψα! Έφυγα από την εφέστια γη μου. Πήγα σε έθνη ξένα, η ρίζα μου, έδωσε ανθούς με άλλα χρώματα- ήμουν τώρα του κόσμου όλου. Μαζί μου ο άνθρωπος δημιούργησε, κοινώνησε, πέταξε, πολέμησε, νίκησε, ηττήθηκε, ευτύχησε, δυστύχησε, φιλοσόφησε, προσευχήθηκε. Και στο τελευταίο αστράφτει η μέγιστη συνάντηση. Εγώ αντιλαμβάνομαι τον λόγο υπάρξής μου και παρόλο που επαναλαμβάνομαι συνέχεια στη δίνη του χρόνου από χείλη των οποίων “ουκ έστιν αριθμός”, θα νοιώθω πάντα νέα κάθε φορά που ανεβαίνω στον ουρανό…