“…ποῖόν Σοι ἐγκώμιον, προσαγάγω ἐπάξιον,
τί δὲ ὀνομάσω Σε; ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι…”
– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Πώς αλήθεια να χωρέσουν τα γράμματα, οι λέξεις στο υπερφυσικό του θαύματος; Πώς να αγκαλιάσει το αλλοτριωμένο μας παρόν θεϊκές παρεμβάσεις, αποκαλύψεις Θεομητορικής μεσιτείας, προστασίας και Σκέπης;
Ένα θαύμα, ατίμητο δώρο της Παναγιάς σ’ένα ολόκληρο χωριό, να στέκει λαμπάδα αναμμένη και θυμίαμα από τη στιγμή που Εκείνη κατέβηκε πάλι σε γη βασανισμένη, ματωμένη, για να καταργήσει σχέδια κι εντολές του κατακτητή. Παναγιοφάνεια σε χώματα ποτισμένα με Πίστη και Πατρίδα.
Βράδυ 9ης προς 10η Σεπτεμβρίου 1943. Οι Γερμανοί είχαν αποφασίσει να τιμωρήσουν τους Ορχομένιους για το θράσος που επέδειξαν έναντι των Ιταλών και να τους ζητήσουν να παραδώσουν τα όπλα τους. Μια βρώμικη συμφωνία των Ιταλών με τους Γερμανούς κι η ιστορία γίνεται Θαύμα. Οι Γερμανοί μπαίνουν στο χωριό με εντολή να αφανίσουν όλους και όλα. Ένα τους τμήμα μένει στο χωριό. Το άλλο, με 3 τάνκς, κατευθύνεται προς την περιοχή όπου βρίσκεται η χιλιόχρονη εκκλησία της Μεγαλόχαρης του Ορχομενού, χτισμένη με ιστορία, αιώνες και ευσέβεια. Το 874 μ.Χ. ο Λέων ο Πρωτοσπαθάριος χτίζει επάνω στα ερείπια του παλαιοχριστιανικού ναού, εκκλησία αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, ως ευχαριστήριο για το θαύμα που επιτέλεσε η Παναγία στη γυναίκα του. Η εκκλησία, βυζαντινού ρυθμού, είναι γνωστή με το όνομα “Παναγία η Σκριπού”, λόγω των πολλών χριστιανικών και προχριστιανικών επιγραφών της.
Τα τανκς προσπερνούν την εκκλησιά με έπαρση όγκου κι αδικίας. Οδηγούν προς τα χωράφια όπου όλοι οι κάτοικοι του χωριού, εγκαταλείποντας τα φτωχικά σπιτικά τους, είχαν αποζητήσει κρυψώνα και έλεος…εκεί βρισκόταν κι η οικογένεια της μητέρας μου, μαζί με την ίδια-νήπιο τότε..
550 μέτρα ακριβώς από την εκκλησία και τα τανκς ακινητοποιούνται άνευ λόγου. Οι μαρτυρίες λένε: “σαν μια αόρατη δύναμη να τα τραβούσε προς τα έγκατα της γης και τα εμπόδιζε να προχωρήσουν”…
Μία γυναικεία κραυγή πόνου και αγωνίας σκίζει το έβενος εκείνης της νύχτας και φωτεινή νεφέλη λάμπει στα μάτια του διοικητή Χόφμαν. Μεγαλοπρεπής Γυναίκα τού τείνει το χέρι Της σε στάση απαγόρευσης! Ο διοικητής σαστίζει, αδυνατεί να αντιληφθεί τη μέγιστη στιγμή τέτοιας συνάντησης… να ΄χαν άραγε ακούσει για συνύπαρξη θεϊκού και ανθρώπινου στους τόπους τους; Η Παναγία, Σκέπη ολόφωτη, να απαστράπτει προστασία σε θανάτωση γραμμένη από χέρι ανθρώπου- λεπίδα μαύρης απόφασης επί αμάχων, που είχαν κληθεί να συνεχίσουν την από αιώνων μαρτυρική πορεία του έθνους τούτου. Μία θεία κάθοδος, ένα αυστηρό κοίταγμα, μία πρόταξη βασιλικής παλάμης, κι ο χρόνος να σμίγει θεία θέληση με υπόσχεση παραμυθίας : ‘ ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε ’!
Το θαύμα είχε ακυρώσει εντολές, αγνόηση κι απιστία θεϊκής παρέμβασης, κάθε δύναμη σώματος, με όποια μαζική προσπάθεια μετακίνησης των τανκς να μετατρέπεται σε επαναλαμβανόμενη ακινησία, ώσπου να ανακληθεί η άδικη απόφαση.
Εκείνη η αυγή έφεξε αλλιώς: σαν έσπασε τη νυχτιά, ο διοικητής διέταξε να φέρουν βοήθεια… τα τανκς μετακινούνται σαν άδεια σπιρτόκουτα, ο Χόφμαν αντιλαμβάνεται το πέραν αυτού του κόσμου, περιγράφει τη Γυναίκα στο όραμα και βρίσκεται στον Ναό της Μεγαλόχαρης όπου κεραυνοβολημένος αναγνωρίζει τη μορφή και το Πρόσωπό Της. Και εδώ συντελείται το επόμενο θαύμα. Γονατίζει (!!) εμπρός στην εικόνα της Παναγίας στο τέμπλο, και δείχνοντάς Την αναφωνεί: “Αυτή η Γυναίκα σας έσωσε! Αυτή παρουσιάστηκε μπροστά μου και σταμάτησε τα τάνκς! Θα παθαίνατε μεγάλο κακό! Να την τιμάτε και να την δοξάζετε!”.
Το μεγαλύτερο θαύμα φωτίζει μέσα του: τηρεί την υπόσχεση ότι ο τόπος τούτος θα είναι υπό την προστασία του, ώσπου να λήξει ο πόλεμος. Οι Γερμανοί προσφέρουν χρήματα στον Ναό και με αυτά φτιάχνεται το ένα λάβαρο με την Κοίμησή Της. Το δεύτερο -αυτό του θαύματος- είναι η και η πρώτη απεικόνιση του : η Παναγία με αυστηρό βλέμμα και το δεξί Της χέρι υψωμένο σε στάση απαγορευτική. Αυτό κατασκευάζεται με τα χρήματα του διοικητή. Κάθε 10 Σεπτέμβρη, ο Χόφμαν ξαναζούσε το θαύμα καθώς ερχόταν συμμετέχοντας στις τελετές. Ο ίδιος είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ότι εκείνη η συνάντηση άλλαξε ριζικά τη ζωή του.
10 Σεπτεμβρίου 1943, ένας τόπος, μια χούφτα κόσμου, ένας παγκόσμιος εχθρός και η Ιστορία να δίνουν ραντεβού εξοφλημένο από την Υψηλοτέρα των Ουρανών. Κι ο χωροχρόνος να υποτάσσεται στη θέληση κι απόφασή Της. Μία κίνηση χεριού, χίλια χρυσά σπαθιά αγγέλων, να φρουρούν, να τειχίζουν, να σκέπουν. Κι η Πίστη να τρανεύει, ατσάλι σε ψυχή και χείλη με αιώνια δοξολογία στην υπέρμαχο Στρατηγό, ώσπου ετούτος εδώ ο κόσμος να σβήσει για να βασιλεύσει η ατελεύτητη ζωή.