– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Είχαν γνωριστεί μέσω κοινών φίλων. Τετριμμένος τρόπος… σε βράδυα συνάντησης που το άρωμα στο σώμα ενωνόταν με το οινόπνευμα των αλκοολούχων ποτών απιθώνοντας στα χείλη λέξεις, φράσεις, προτάσεις, επιφωνήματα συγκρατημένης αποκάλυψης. Εκεί που όπως λέμε “καλά να περνάμε”. Κι η μουσική βέβαια στο όλο σκηνικό της υποβοηθούμενης ατμοσφαιρικής εξόδου.
Ναι… κάθε φορά ίδια ήταν. Ίδια προετοιμασία, ίδιο άρωμα, ίδιο μοτίβο διασκέδασης. Ελαφρύ πέπλο για να καλύπτει την βαθιά ανάγκη, την πνιγηρή αγωνία, την ταυτότητα, το “είναι”. Γιατί με το “φαίνεσθαι” κυκλοφορούμε. Μια χαρά, ασφάλεια, ησυχία, προστασία. Όμως το μέσα σκούζει μέσα στη φυλακή του…
Συναντήθηκαν σε χώρο της φύσης. Βόλτα και μετά η κουβέντα. Κάτι σαν προσωπικά δεδομένα που λέμε. Ν’ αρχίζουν να ανοίγουν τα ντουλαπάκια. Σε καλώ, αλλά πριν απαντήσεις δε θέλω να ξέρεις ποιός/ά είμαι. Ας κάνουμε χρήση της ασφάλειας της απόκρυψης. Θα σου λέω πράγματα που διευκολύνουν το ωραίο των συναντήσεων.
Όμως… όμως να που αποφασίζω να σπάσω το απόρρητο. Αυτό το Σάββατο δε θα σε δω. Θα είμαι στην αγκαλιά μιας εκκλησούλας, που με το φως των καντηλιών συνάντηση με τα Άνω θα έχω. Ορίστε! Του το είπε!…
Δεν έχει σημασία να βάλω το τέλος. Ας φανταστεί ο καθένας το δικό του… το θέμα είναι κατά πόσο θα κάνουμε χρήση της απόκρυψης σε θέματα πορείας και συνεπώς απαίτησης κοινής συμπόρευσης.