– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
“ Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν ”.
Βασίλισσά μου, Κυρία Θεοτόκε, τα δακρυσμένα μου μάτια σε θωρούν στον Επιτάφιό Σου, στη Θεία Κοίμηση Σου. Ζωντανή, όπως ο Υιός Σου, σταθερή βακτηρία, ΜΗΤΗΡ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ… κι ο λογισμός μου σαλεύει σε αυτή την εκλογίκευση… επαναλαμβάνω το παραπάνω απολυτίκιο για να μεταβώ στην παραμυθία του: “εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε”! Το ψάλλω με τα χείλη του νου και της ψυχής μου, για να πλημμυρίσει το είναι μου, κάθε που περνώ τρικυμία κι απανεμιά, φως και σκοτασμό, αλήθεια και ψέμα, εγκατάλειψη και προστασία. Γιατί, όπως έλεγε κι η ευλογημένη γιαγιά μου, εκεί έχουμε την απαντοχή μας! Σε Εκείνην που σφουγγίζει τα δάκρυά μας για να τα προσφέρει εύωσμο θυμίαμα στον Υιό Της.
Σε θωρώ νεκρή, Πηγή της αφθαρσίας, Ζωοδόχε Πηγή, στην κλίνη που Εσύ ετοίμασες και έγινε η κλίμακα προς τον Ουρανό, ύστατη τακτοποίηση, αφού μοίρασες τα δύο φορέματά σου στις φτωχές χήρες που γειτνίαζαν σε τόπο, έγνοια και φροντίδα, παρηγόρησες τους απαρηγόρητους συμπορευτές Σου, ευλόγησες και διαβεβαίωσες για την παρουσία Σου. Άνασσα του κόσμου στην μεγαλειώδη ταπεινότητα του σεπτού βίου Σου και τώρα της Κοίμησης και Μεταστάσεως Σου.
Κι η σκέψη μου ξεκινά από την αρχή. Την αρχή που ανάγεται από την κτίση στον Κτίσαντα. Ποιόν ρώτησε ο Θεός για το Δημιούργημα της κτίσης; Κανέναν! Ποιόν ρώτησε για την ενανθρώπιση του Θείου Λόγου; ΕΣΕΝΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΟΥ! 15χρονος ανθός σοφίας, προσφοράς, παράδοσης στο θέλημα Εκείνου! Τριών ετών μονάκριβο νήπιο ανεβαίνεις με θεία χαρά τα σκαλιά του Ναού για να εισέλθεις στα Άγια των Αγίων, γευσαμένη την προτύπωση της αποχώρησης: μόλις για 3 χρόνια η ηδύτατη μητρική και πατρική αγκαλιά φιλούσε το άχραντο σώμα και την ψυχή Σου. Τί στιγμή για μία τρίχρονη ψυχούλα και τους γονείς που τους δόθηκε τέτοια δωρεά για τέτοια κατάθεση και παράδοση! Ο καιρός που έγινε μέθεξη, κοινωνία, προσευχή, διδαχή της πνευματικής ζωής τα επόμενα 12 χρόνια ώσπου η “Δύναμη Κυρίου να επισκιάσει προς σύλληψιν” για να ακολουθήσει η άκρα αποδοχή και ταπείνωση τη φρικτή ώρα του Ευαγγελισμού σφραγισμένη από την ελεύθερη βούληση και την αδαμάντινη Πίστη Σου!
Το περπάτημά Σου Παναγία μου στην αμαρτωλή γη μας! Ουδείς ταπεινώθηκε εδώ όσο Εσύ και ο Υιός Σου. Ελαφρότερη από τ’ αγέρι, εκλαμπροτέρα του ηλίου, πιο μπλε από τη θάλασσα- γιατί είσαι η Θάλασσα, Σεπτή Βασίλισσα, Υπέρμαχε Στρατηγέ, Σκέπη Ολόφωτε! Άπειρα τα θαύματά Σου, αμέτρητο το έλεος, η μεσιτεία κι η προστασία Σου! Στέκω μικρότατη απέναντί Σου κι όμως Σε νιώθω τόσο κοντά μου, τόσο δική μου που έχω το θάρρος να σε κοιτώ στα μάτια όταν σε επικαλούμαι, όταν εξομολογούμαι, όταν πέφτω κι αποζητώ το Άχραντο Χέρι Σου για να με συνάξεις στο δρόμο του ιλασμού, στο θυμίαμα προσευχής, στην αυλή Σου.
Η καμπάνα χτυπάει… την ακούω βαθιά, πέρα από τις σκέψεις μου. Περίεργο όμως πώς αυτές αναμείχθηκαν με τη λειτουργία, τους ύμνους, τις ψαλμωδίες καθώς τα μάτια μου ήταν σε άχρονο τόπο καρφωμένα στο χρυσοκέντητο ρουμπινί βελούδο της εικόνας του Επιταφίου Σου. Κι η Πανάχραντη Μορφή Σου να μου σπάει καρδιά και νου σε προσέγγιση και λαχτάρα της μητρικής εγγύτητας και οικειότητας… γιατί πάντα στη λέξη “Μητέρα” βουρκώνω!..