– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
«Και εν τω συμπληρούσθαι την ημέραν της πεντηκοστής ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό. Και εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας, και επλήρωσεν όλον τον οίκον ου ήσαν καθήμενοι· και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός, εκάθισε τε εφ᾿ ένα έκαστον αυτών, και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι» (Πράξ. 2, 1-4).
Ορμώμενη από το υπερφυές και θαυμασίως συγκλονιστικό γεγονός της επιδημίας του Αγίου Πνεύματος και της πυρηνικής συνοχής του με τον λόγο (και Λόγο πρωτίστως!), τη γλώσσα, επιχειρώ μία μικρή κατάθεση της “ερωτικής” γλωσσολογικής έλξης μου όχι μόνο στον λόγο, ως εργαλείο, επιστήμη, κοινωνία, αλλά και σε κάθε τμηματική δόμησή του- τη λέξη.
Γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας και ο Λόγος εμφανίζεται με μία θεϊκά κοσμητική πλέξη με τον λόγο- ένα ακόμα μέγιστο δώρο και δωρεά, αποθησαύριση κι αποκύημα του Λόγου. Η λέξη, η πρόταση, η έννοια, η εκφορά και προχωρώντας οι γλώσσες, αποκαλύπτονται και (επι)κοινωνούνται μέσα από την αποκάλυψη της υπέρτατης Θείας Φώτισης- μυστήριο μέγα, ακατάληπτο μερικώς ή ολικώς για πολλούς από εμάς.
Βοή, άνεμος και πυρ, το τελευταίο να επικάθεται με τη μορφή πύρινων γλωσσών στις κεφαλές αυτών που θα πορευτούν προς κήρυξιν του Θεού λόγου πάντων των εθνών, (στην όποια γλώσσα τους βέβαια). Με τον λόγο, για να ακουστούν, να παρηγορούν, να θεραπεύσουν, να αγιάσουν, να καθοδηγήσουν, να υπερασπισθούν και να αμυνθούν. Με τον λόγο και τη γλώσσα, το μοναδικό αυτό εργαλείο ζωής της ανθρώπινης φύσης. Πώς θα ήταν δυνατόν ο Λόγος να μην τιμήσει στο ανθρώπινο πρόσωπο τον ίδιο τον λόγο- το σημαίνον και το σημαινόμενον αυτού σε κάθε διάσταση και εξύφανσή του; Το έλλογο της ανθρώπινης υπόστασης, με τη φωτισμένη σφραγίδα του Πλάστη, αντικαθρεπτίζειται για άλλη μια φορά στο δημιούργημα Του. Η επιφοίτηση δεν είναι ένα μονοδιάστατο θρησκευτικό γεγονός, ένα ακόμα θαύμα. Φτάνει σε ασύλληπτα βάθη νόησης, φιλοσοφίας, χρόνου. Θα το προχωρήσω κι άλλο- θα αναφερθώ στην ελληνική γλώσσα, ως την ευαγγελική γλώσσα. Καθόλου τυχαίο!! Ποιητική, λυρική, με ρυθμό, διάλογο, εικόνα, η εκκλησιαστική γλώσσα διαπορθμεύει τα Άνω με τα κάτω, υπηρετώντας τα εκκλησιαστικά δρώμενα και λειτουργώντας παράλληλα ως βιωματική συμμετοχή των πιστών! Στις ωδές, στην υμνολογία, στα τροπάρια, στις διδαχές, στο μοιρολόι της Παναγιάς, στα αφηγηματικά Ευαγγέλια.
Σταθείτε λίγο στη τρομερή αυτή στιγμή: όλα τα έθνη ενώνονται στη διαφορετικότητα της γλώσσας τους. Η νέα αυτή ομιλία, τους σμίγει, τους ενοποιεί, τους συνδέει, τους φωτίζει την καινή οδό, η οποία είναι ότι το γεγονός των γλωσσών καταυγάζει την νέα πραγματικότητα: αυτήν της επιστροφής στην ενότητα της ανθρωπότητας! ΑΝΤΙΣΤΡΕΦΕΤΑΙ Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ- η σύγχυση των εθνών μέσω των γλωσσών!! Η πολλαπλότητα και διαφορετικότητα των γλωσσών, χωρίς να καταργείται, ΠΑΥΕΙ να είναι αιτία χωρισμού! Η τραυματική αυτή διάσπαση τελειώνει, θεραπεύεται. Η Πεντηκοστή αποτελεί τρομερό σημείο αντίστιξης του πύργου της Βαβέλ!! Το πλήρωμα του χρόνου έρχεται και για αυτό το σημείο. Ο κύκλος κλείνει στην απόλυτη κυκλικότητά του!
Υ.Γ. Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ στην θέσπιση της αργίας βάσει “επαγγελματικού” ορισμού!… μακράν απέχουν οι illuminati μιας τέτοιας απόφασης!… έχω συναντήσει “αγράμματους” που είναι έμπλεοι θείας Χάριτος και… ”γραμματιζούμενους” που μόνο στους…πεφωτισμένους δεν ανήκουν! Το κριτήριο δεν είναι η “μόρφωση” εδώ αν δεν έχεις προσπαθήσει να μορφωθείς Τον Κύριο…
