– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Ένας άνθρωπος καθόταν σε κάποια βράχια- εκεί που πάφλαζε το κύμα για να νοιώθει το μπλε αλμυρό νερό σα χαστούκι για την αγάπη που του έλαχε και την έπαιξε στο τζόγο του εγωϊσμού του. Αναμειγνύοταν που και που με τα δάκρυά του- κι αυτά αλμυρά, δεν καταλάβαινε ποιά ήταν η θάλασσα και ποιό το δάκρυ του. Καλό του έκανε… ήταν η μόνη παρηγοριά που του απέμεινε- να γίνει ένα με τη θάλασσα.
Δε μίλαγε, όμως του μιλούσε εκείνη• με τον τρόπο της. Πότε ένοιωθε ότι τον έφτυνε, πότε ότι το νερό γινόταν λόγια. Αυτός όμως δεν απαντούσε. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγε.
Του μιλούσε για το μπλε της και για το μπλε του ουρανού. Το πάνω και το κάτω που έπρεπε να μη ξεθωριάσει ποτέ γιατί στη μέση είχαν έναν κόσμο να προσέξουν. Κι ότι κι αυτά μάλωναν- κάποιο μπλε κάποιες φορές ήθελε πιότερο επιβλητικό να γίνει κι αντάρα ξέσπαγε. Μετά πάντα τα έβρισκαν, βλέποντας τον Θεό. Ούτε μια στιγμή σκέφτηκε το ένα ν’αφήσει το άλλο και τον κόσμο τους. Όχι από δειλία κι αρρωστημένη ανασφάλεια, αλλά από αληθινό θάρρος, γιατί από την αρχή το ήξεραν ότι ταιριαστά ήταν…