– Κείμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου –
Εκείνο το τελευταίο Μαγιάτικο πρωινό της Βασιλεύουσας κανένα αηδόνι δεν ανέβηκε στο μεγάλο σήμαντρο της Αγιά Σοφιάς να ψάλλει τη μελωδία του.
Ο τελευταίος βασιλιάς των Παλαιολόγων ατένιζε από το κάστρο ουρανό κ θάλασσα -το ύστατο μπλε από την Πατρίδα που πήρε μαζί του, σφίγγοντας μέχρι τέλους το σπαθί του. Αυτό το σπαθί που ήταν φτιαγμένο σαν τη μοίρα του: από φωτιά, άλυκο, μαρτυρικό χρώμα, σταυρική θυσία και γολγοθαϊκή, ουράνια πορεία. Σπαθί κι αστραπή να σμίγουν στο πιο γεροδεμένο χέρι, αυτό που τρανεύει πίστη και ελληνισμό. Οι φλέβες φουσκωμένες, μπλε ποταμοί περήφανης ιστορικής ελευθερίας, υπέρτατης ανδρειοσύνης, ακριβή εκπλήρωση τάματος σε Άγια Τράπεζα.
Κι η αυγή σαν να άργησε να αποχωρήσει, γιατί το μέγιστο κακό της γης γνώριζε ήδη. Υποτάχθηκε σε Θεού θέλημα, για να ανατείλει την επόμενη σε μοιρολόϊ που τ’ άκουγαν βουνά και βράχοι, δέντρα και πουλιά κι η πλάση όλη, καθώς με φρικαλέο κομμάτιασμα είχε αποτμηθεί η δεξιά τής καρδιάς της πλευρά.
Και σα να λύγισε η γη εκείνο το πρωινό από το βάρος των ποταμών του αίματος, το θανατικό, τη σύληση των πάντων. Τα τούρκικα σπαθιά έπαιρναν κεφάλια, χέρια, θησαυρούς, εφέστια χώματα… έκαναν αυτό που γνώριζαν τέλεια -να θερίζουν. Ερείπια σε παλάτια, ατίμωση σε τιμή, θάνατο σε ζωή.
Τα δάκρυα της Παναγιάς πότισαν το περιβόλι Της και ρομφαία ένοιωσε να της ακοντίζει την καρδιά όπως τότε…
