Σε αντίθεση με αυτό που πολλοί νομίζουν ή αισθάνονται, η Σαρακοστή τού Πάσχα είναι περίοδος χαράς.
Είναι ο καιρός εκείνος που μας δίνεται η δυνατότητα να αποτινάξουμε κάθε τι άσχημο και θανατηφόρο από μέσα μας για να βρούμε πάλι τη δύναμη να ζήσουμε, να βιώσουμε σε όλο το βάθος του το μυστήριο στο οποίο είμαστε καλεσμένοι. Αν δεν κατανοήσουμε αυτή την ποιότητα της χαράς στη νηστεία, θα τη μετατρέψουμε σε μια καρικατούρα, σε μια περίοδο κατά την οποία στο όνομα του Θεού θα κάνουμε τη ζωή μας μίζερη.
Μπορεί, πράγματι, αυτή η ιδέα της χαράς που πλέκεται με την επίπονη προσπάθεια και τον ασκητικό αγώνα να φαίνεται περίεργη, όμως αγκαλιάζει με καθολικό τρόπο τη ζωή τής Εκκλησίας. Η Βασιλεία του Θεού είναι κατάκτηση. Δέν χαρίζεται απλά σε εκείνους που αδιάφορα και τεμπέλικα την περιμένουν να έρθει. Για όσους την αναμένουν με τέτοιο πνεύμα, θα έρθει, αλλά στο μέσον της νύχτας, σαν την Ημέρα της Κρίσης. Σαν τον κλέφτη που τρυπώνει όταν δεν τον περιμένεις, σαν το Νυμφίο που φθάνει ενώ οι μωρές παρθένες κοιμούνται. Δεν είναι όμως αυτός ο τρόπος που θα πρέπει νά προσμένουμε την Κρίση και τη Βασιλεία.
Χρειάζεται νά αλλάξουμε τη νοοτροπία μας σε μια νέα κατανόηση που θα μας επιτρέψει να ξαναβρούμε μέσα μας αυτό από το οποίο περιέργως έχουμε αποξενωθεί: τη χαρά της προσμονής της Ημέρας του Κυρίου κι ας ξέρουμε ότι αυτή θα είναι η Ημέρα της Κρίσεως. Ίσως μας ξενίζει το γεγονός ότι στήν Εκκλησία κηρύττουμε ως Ευαγγέλιο δηλαδή καλό άγγελμα αυτό τής Κρίσεως• κι όμως αναφωνούμε: Έρχου Κύριε, ταχύ, γιατί η Ημέρα τού Κυρίου δέν είναι φόβος αλλά ελπίδα.
Όσο αδυνατούμε νά αρθρώσουμε αυτά τα λόγια, κάτι σημαντικό διαφεύγει από τή χριστιανική μας συνείδηση. Παραμένουμε, ό,τι κι άν προφασιστούμε, παγανιστές ενδεδυμένοι ρούχα εύ-αγγελιαφόρων. Συνεχίζουμε νά είμαστε άνθρωποι από τις καρδιές τών οποίων λείπει ο Θεός. Άνθρωποι γιά τούς οποίους ο ερχομός Του είναι σκοτάδι και φόβος και η κρίση Του δεν είναι λύτρωση αλλά καταδίκη. Τό αντάμωμά μας με τον Κύριο φαντάζει σαν ένα τρομερό γεγονός κι όχι σαν αυτό που λαχταρούμε καί αυτό για το οποίο ζούμε. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε, η περίοδος τής νηστείας δεν θά γίνει ποτέ για μας χαρά, αφού είναι μιά περίοδος που ενσωματώνει ταυτόχρονα κρίση και ευθύνη: χρειάζεται να προηγηθεί αυτοκριτική για να υποδεχτούμε την Ημέρα τού Κυρίου, την Ανάσταση, με ανοιχτή καρδιά και πίστη, σαν γιορτή.
Δείτε: Το θεϊκό βίωμα – π. Anthony Bloom, Μητροπολίτης Σουρόζ
