– Κείμενο – Φωτογραφία: Λυδία –
Ακολουθείς το δρόμο του Θεού, αποφασισμένος να μη λοξοδρομήσεις. Κι έχεις μια σιγουριά μέσα σου ότι μπορείς! Κι αποφεύγεις αυτές που λέμε μεγάλες αμαρτίες, γιατί βγάζουν μάτι, τις αντιλαμβάνεσαι από μακριά.
Κι έρχεται μια μέρα, Παρασκευή ας πούμε που νηστεύεις. Γυρίζεις σπίτι κουρασμένος, ταλαίπωρος από τον κόπο της ημέρας κι εκεί που λες ας φάω κάτι κι ας κάτσω να ξεκουραστώ, βλέπεις ανοίγοντας το ψυγείο μια σοκολατίνα, μούρλια! Κι ενώ λες όχι, αρχίζει το μυαλό σου να σε βασανίζει. Και τη σκέφτεσαι, σχεδόν νιώθεις τη γεύση της. Η αντίσταση σου μειώνεται, καθώς λες… Μια μπουκίτσα μωρέ θα φάω, τί ψυχή έχει, ίσα ίσα να γλυκαθώ,να ξεχάσω την κούραση μου. Και την τρως τη σοκολατίνα, όλη. Γιατί είναι μια ηδονή και μέσα σ αυτή τη μικρούλα ηδονή, κρύβεται ο διάβολος. Ξέρει ότι στα μικρά λαθάκια δεν τον σκέφτεσαι. Νομίζεις ότι δεν ασχολείται με αυτά. Κι εγώ τέτοιο κορόιδο είμαι ακόμα. Με ξεγελάει με τις μικρές του ηδονές. Όμως από τη στιγμή που το αντιλήφθηκα, κάθε τι μικρό κι αδιάφορο, το σκέφτομαι δύο φορές πριν το κάνω. Μπορεί και τρεις!