Οι δύο γενναίοι στρατιώτες της Πίστης, ο Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης και ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος, πέρα από τα τόσα κοινά σημεία τους, συνδέονται βαθύτερα μεταξύ τους ακόμη και χρονικά, μέσα στην αέναη ετήσια εναλλαγή των εποχών.
Στις πύλες του Χειμώνα και του Καλοκαιριού αντίστοιχα, συναντάει κανείς λοιπόν, τους δύο αυτούς διαχρονικούς Ορθόδοξους στυλοβάτες, μιας και οι ημέρες μνήμης τους είναι ορόσημα στην αλλαγή καιρού. Οι βροχές, τα πρώτα χιόνια στα πιο ορεινά μέρη, η πτώση της θερμοκρασίας και το ντύσιμο του σπιτιού με τα ζεστά χαλιά ανέκαθεν είχανε ως ορόσημο την 26η Οκτωβρίου, σε έναν χειμώνα όπου ξεμάκραινε πια για τα καλά στις 23 Απριλίου.
Την εποχή της σποράς σηματοδοτούσε παραδοσιακά η γιορτή του Αγίου Δημητρίου, για τους αγρότες, επίσης.
Στο φθινοπωρινό αυτό τοπίο ο Άγιος Δημήτριος σπέρνει, στον ιδανικό μήνα για την καλλιέργεια και τη σπορά των χωραφιών. «Όποιος σπέρνει τον Οκτώβρη, έχει οκτώ σειρές στ’ αλώνι» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά μια παροιμία από τη λαογραφία μας. Δηλαδή ο Άγιος Δημήτριος «αγωνίζεται» στην πλέον κατάλληλη εποχή, ώστε να έρθει ο Άη Γιώργης, Άνοιξη, αφού περίμενε υπομονετικά, να βρει την αναγέννηση, να βρει τη γη αναστάσιμη, ολότελα ανθισμένη. Δύο μεγαλομάρτυρες με ελληνικά ονόματα, με ονόματα όπου αμφότερα εξάλλου συνδέονται με τη γη.
Δημήτριος, από το «Δη (δωρικό τύπο του Γη) και το «μήτηρ», όπου σημαίνει δηλαδή «μητέρα γη». Το όνομα Γεώργιος από την άλλη (γη+έργο) απ’ το ουσιαστικό «γεώργιον» που σημαίνει καλλιεργήσιμο, ενώ σημαίνει ακόμη και αυτόν που επιδέχεται πνευματική καλλιέργεια.
Σε μία ακριβώς τέτοια πνευματική διάσταση οι δύο εν Χριστώ στρατιώτες όπου αντίκρυ στέκονται Φθινόπωρο και Άνοιξη, θέλουν να μας υποδεικνύουν έναν συνδυασμό, τον πλέον ουσιαστικό, μέσα στον επαναλαμβανόμενο αυτόν γήινο κύκλο της ζωής: Πνευματικός αγώνας και ανάσταση με αιώνια ζωή…
erimitic