«Θέλω να ζήσω ανάλαφρος,
θέλω να συγχωρέσω πέρα από κάθε λογική, πέρα από κάθε πίκρα.
Χριστέ μου, άσε με να κοινωνήσω την παράλογη αγάπη Σου για τους ανθρώπους.
Εγώ δεν μπορώ.
Εσύ όμως μπορείς ν΄αρπάξεις την ψυχή μου και να την αναστήσεις.
Εις χείρας Σου παραδίδομαι».
Ο Άγιος Νεκτάριος απ’ το νοσοκομείο, εκεί όπου η ασθένεια κατατρώει ένα κορμί, της έτσι κι αλλιώς συνολικά ατελούς καί πτωτικής μας φύσης, έτοιμος πια με την ψυχή στα άσπρα φορεμένη, στην τελευταία προσευχή.
Ο Άγιος Νεκτάριος σήμερα σε τροχιά εξόδου για την Αληθινή Ζωή και λίγο κοντοστέκεται, κάπου ψηλά εστιάζει, κάτι σαν να αφουγκράζεται, κάτι που το αντιλαμβάνεται από μία άλλη διάσταση, κάτι που όλοι οι υπόλοιποι, οι γύρω του, το εκλαμβάνουνε απλά σαν κούφια σιωπή.
Φέρνει το χέρι αυθόρμητα στο στήθος του και ταπεινά δείχνει τον εαυτό του:
-«Εις εμέ το λέγεις Κύριε; Εις εμέ;»
8 Νοεμβρίου 1920, Αρεταίειο νοσοκομείο, Αθήνα
erimitic