(Κείμενο Αρχιμ. Ζαχαρία Ζαχάρου, ηγούμενου Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας)
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι μοναδικό παράδειγμα στην Ιστορία, που όχι μόνο δεν προβλήθηκε μέσα από την πολιτική δηλ. την εξουσία της εποχής του, αλλά αρνήθηκε και οποιαδήποτε πολιτικοποίησή του, όπως τότε που ζητούσαν οι Ιουδαίοι να τον κάνουν επίγειο Βασιλιά. Από αυτή την άποψη ήταν ένας “ειρηνικός αναρχικός”, που δεν προσαρμοζόταν στο κατεστημένο της εποχής του, χωρίς να το μάχεται με υλικά μέσα. Αλλά και αυτό Τον απέρριπτε.
Κατά ανάλογο τρόπο συμβαίνει, σε μικρότερη κλίμακα, με τους πιστούς Χριστιανούς, όπως λέγει ο γέροντας Σοφρώνιος: «Όταν αρχίζει κανείς να ζει κατά Χριστόν, τότε τον αποβάλλει η κοινωνία». Και σήμερα μάλιστα είναι εντονότερο το φαινόμενο: «Όλη η σύγχρονη ζωή κινείται σαν σε ρεύμα. Όλοι οδηγούνται προς μια κατεύθυνση, πιεζόμενοι από τα πράγματα. Ο μοναχός καλείται να πάει αντίθετα σε αυτό το ρεύμα». Επομένως ο μοναχός είναι ένας “ειρηνικός αναρχικός”.
Εξάλλου η ιδέα της αναρχίας είναι μεγαλειώδης κατά τον γέροντα, (γιατί πηγάζει από την άναρχο Αγία Τριάδα) και αυτή θα διέπει τις σχέσεις των Αγίων μετά τη 2α Παρουσία: «Η κίνηση μερικών νέων για την αναρχία είναι μεγαλειώδης. Όμως την έκλεψαν από την Αγία Γραφή και την διέστρεψαν. Κατά την Αγία Γραφή κάθε αρχή και εξουσία θα καταργηθεί στο μέλλον. Η διαστροφή έγκειται στο ότι χρησιμοποιείται βία και οι στόχοι είναι καθαρά υλικοί».