21 Ιουνίου 2000. Μια τυπική καλοκαιρινή ημέρα για την πόλη των Αθηνών που ωστόσο προς το τελείωμα της, έμελλε να βιώσει κάτι το διαφορετικό.
Μία κυβέρνηση “εκσυγχρονισμού” – όπως αυτοαποκαλούταν, πλην όμως παραδοσιακότατης αλλά και στασιμότατης σε ό,τι αφορά την διαπλοκή, έτσι όπως εκδηλώνεται αυτή στον τόπο μας από την ίδρυση του Κράτους, με κάποιες εξαιρέσεις.
Και ένας αρχιεπίσκοπος, που είναι αποφασισμένος να συγκρουστεί μαζί της.
Η μεγάλη λαοσύναξη των Αθηνών, 7 μ.μ. και η πλατεία Συντάγματος κατάμεστη όπως όλοι οι γύρω δρόμοι. Το θέμα βεβαίως είχε να κάνει με τις καινούργιες -τότε- ταυτότητες και την αφαίρεση του θρησκεύματος επάνω από αυτές.
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, δεν έχει εμφανιστεί ακόμη στην τεραστίων διαστάσεων εξέδρα όπου είχε στηθεί από το πρωί, συνομιλεί με κάποιους ιεράρχες, παλεύει να ακουστεί λόγω των ιαχών του πλήθους και ενδόμυχα γνωρίζει ότι το θέμα με την αναγραφή θρησκεύματος είναι μία αφορμή. Πως είναι μόνο η αρχή.
Και μάλλον ήταν η αρχή.
Το συγκεντρωμένο πλήθος, μία πρωτοφανής μπλε και κίτρινη λαοθάλασσα, από τα χρώματα των χιλιάδων γαλανόλευκων και βυζαντινών σημαιών όπου κρατά, υπό τους ήχους του Μάνου Χατζιδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη από τα ηχεία, περιμένοντας, γνωρίζει με την σειρά του ίσως, πως μία μεγάλη αλλαγή μόλις που έχει αρχίσει και βγήκε να πάρει θέση.
Επί της εξέδρας, μητροπολίτες εκφωνούνται και ένας ένας κάθεται στα ειδικά καθίσματα. Τα τηλεοπτικά συνεργεία παλεύουν για ένα καλό πλάνο του Αρχιεπισκόπου από τα παρασκήνια κάτω από την εξέδρα και ζωντανές συνδέσεις.
“Μα άξιζε τέτοια ρήξη για ένα ζήτημα τόσο απλό;” λένε οι πιο ουδέτεροι. “Ο Χριστόδουλος πάσχει από μεγαλομανία και από πάθος για εξουσία”, έλεγαν οι εχθροί του.
-“Μακαριώτατε, είμαστε έτοιμοι, όποτε θέλετε μπορούμε να ξεκινήσουμε…” και ο Αρχιεπίσκοπος της καρδιάς τεράστιας μερίδας Νεοελλήνων, με ένα απαλό του νεύμα, με ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα βγαίνει πια σε κοινή θέα. Το πλήθος παραληρεί.
Οι σημαίες ψηλά και αν όλοι εκείνοι οι σύγχρονοι, οι γεροντάδες άγιοι, μας έδειξαν στο “τώρα” μας το πώς περίπου ήτανε οι αρχαίοι ασκητές, τώρα αυτή η φιγούρα που οδεύει προς το βήμα, ίσως να ζωντανεύει κάτι από παλαιό και γνήσιο εκκλησιαστικό ηγέτη με παρρησία λόγου, που για τα Ιερά και τα Όσια δεν φοβάται με όλους και όλα να συγκρουστεί.
Ο Αρχιεπίσκοπος πηγαίνει προς το βήμα με έναν τρόπο απλό. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι σε αναμονή, πολλοί ζητωκραυγάζουν “Άξιος”, σημαίες ανεμίζουν κι αυτός πηγαίνει προς το βήμα με έναν τρόπο φυσικό, σαν ένας αρχηγός που είναι αγαπημένος. Το κάνει να δείχνει τόσο απλό, όπως κάποιος από εμάς θα πήγαινε αντίστοιχα απλά σε κάποιο κοντινό κατάστημα ίσα για να αγοράσει κάτι.
Μελετώντας κανείς τα κείμενα που άφησε πίσω του, θα διαπίστωνε αυτός, πρωτίστως την σπουδαία θεολογική του κατάρτιση, τον πλούσιο λόγο του, αλλά και την βαθιά του ανησυχία, ήδη από τη δεκαετία του ’90, η οποία διατυπώνεται σε αρκετά από τα γραπτά του, γύρω από θέματα παγκοσμιοποίησης, επερχόμενης υποβάθμισης του ανθρώπου ως οντότητα και εκμηδένισης κάθε πολιτιστικού και βέβαια θρησκευτικού υπόβαθρου. Την επίθεση κατά της παιδείας και κατά της παραδοσιακής οικογένειας. Γενικότερα προβλέπει καταστάσεις οι οποίες δείχνουν να επαληθεύονται στα χρόνια τα κατοπινά. Αναζητάει παράλληλα ως ασπίδα, μια Εκκλησία πιο άμεση, πιο ζωντανή. Εκκλησία λαοφιλέστατη για εκατομμύρια ψυχές.
Υπό αυτή την έννοια, η φαινομενική του -για πολλούς- υπερβολή, για εκείνον μες στη συνείδησή του, είναι επιτακτική ανάγκη.
Τώρα, επάνω στην εξέδρα, σε πανελλήνια ζωντανή σύνδεση, με τα δύο του χέρια ευλογεί και χαιρετάει τα πλήθη παρατεταμένα, υπό ανεπανάληπτες ζητοκραυγές.
Ύστερα παίρνει τον λόγο και η εκδήλωση ξεκινά:
“Πιστέ και ευλογημένε λαέ της Αθήνας και όλης της Ελλάδος…” παύση και όλο το κέντρο των Αθηνών λίγο πιο κάτω από το ύψος των ποδιών του, ασύστολα πανηγυρίζει.
“Με νωπό ακόμη τον απόηχο από την συγκλονιστική, ειρηνική και δυναμική λαοσύναξη της Θεσσαλονίκης, σήμερα η Αθήνα δίνει το δικό της παρών και αποστέλλει και αυτή το δικό της μήνυμα…”
Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, για κάποιους όλα αυτά είναι ξεπερασμένα, για άλλους διαχρονικά.
Είναι οι εποχές που άλλαξαν και έχουν χειροτερέψει, είναι που το “πολιτικώς ορθό” της σύγχρονής μας εποχής, νομιμοποιεί ό,τι σε άλλες εποχές ήταν αδιανόητο, που μετατρέπει πλέον την εκάστοτε κυβέρνηση σε απολυταρχική.
Οι ακόμη πιο νέες ταυτότητες προ των πυλών και βήμα το βήμα εκείνες οι “πρώην νέες” δείχνουνε πια αθώες.
Βήμα το βήμα η αλλαγή και κρατικές ασκήσεις ετοιμότητας κοινωνικών αντανακλαστικών.
Και μέσα σε όλα αυτά ο Ορθόδοξος της νέας χιλιετίας όπου δεν ξέρει τί θα έπρεπε να πιστέψει και ποιόν να εμπιστευτεί, ο Ορθόδοξος όπου διαβάζει τα χείλη του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, που ψάχνει στο διαδίκτυο, που ήτανε νοερά ή φυσικά παρόντας στη λαοσύναξη αυτή.
Ακόμη κι αν υποθετικά στο μέλλον οι κυβερνήσεις καταφέρουν να ελέγξουν πλήρως την Εκκλησία, αυτό θα αφορά μόνο την ηγεσία της, καθώς ένας Ορθόδοξος, όλοι οι Ορθόδοξοι, θα είναι, θα είμαστε πάντοτε, μέχρι το τέλος των καιρών, η αδέσμευτη Εκκλησία.
Και ίσως μια παρακαταθήκη ακόμη, εκείνη η πλατεία… αλλά και εκείνη η φράση όπου έκτοτε κανείς δεν νομιμοποιήθηκε ηθικά να την επαναλάβει: “Είμαι ο Χριστόδουλός σας…”
Θα άξιζε κάποιος να διαβάσει τα γραπτά του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου.
Όπως το παρακάτω, μαζί με άλλα πολλά, στον παρακάτω σύνδεσμο:
Η Ορθοδοξία και η νέα τάξη – Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου
«To Βήμα», Κυριακή 16 Μαρτίου 1997
https://www.archxristodoulos.gr/2019/05/06/η-ορθοδοξία-και-η-νέα-τάξη
“Αντισταθείτε…”
erimitic