Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής
Μια φορά, επειδή κόντευε να σπάση η καρδιά του από τον πολύ πόνο, ξαναπήγε στο εκκλησάκι του και άρχισε να προσεύχεται με πολλά δάκρυα στην Παναγία και να ασπάζεται την εικόνα της στο τέμπλο. Κατέφευγε στην Παναγία, αφού η ίδια του είχε πει να έχη την ελπίδα του σ’ Αυτήν.
Για μια στιγμή, κουράστηκε και κάθισε στο στασίδι. Ξαφνικά η εικόνα Της στο τέμπλο άστραψε φως και τότε η μορφή Της πήρε κανονικές διαστάσεις και δεν ήταν εικόνα πλέον, αλλά ζωντανή μορφή. Η Παναγία του εφανερώθηκε κανονικά. Ήταν τόσο όμορφη και τόσο φωτεινή, που δεν μπορούσε να Την κοιτάξη, επειδή το Θείο Βρέφος στην αγκαλιά Της, άστραπτε σαν τον ήλιο. Τον γέμισαν με τόση αγάπη Θεού, που ένοιωθε ότι δεν είχε την βαρύτητα του σώματός του και θαύμαζε έξαλλος. Τότε τον κατεφίλησε η Παναγία και επλήσθη αρρήτου χαράς και ευωδίας και του είπε με φωνή γλυκυτέρα του μέλιτος:
“Δεν σου είπα να ελπίζης σε μένα; Γιατί απελπίζεσαι;” Και άπλωσε τα χέρια Της για να του δώση τον γλυκύτατον Ιησού μας, αλλά από την έκπληξι έμεινε ακίνητος. Τότε τον πλησίασε εκείνο το ουράνιο Βρέφος και τον χάϊδεψε σ’ όλο του το πρόσωπο και αυτός φίλησε το παχουλό χεράκι Του, σαν να είναι ζωντανό. Η ψυχή του γέμισε τόσο έρωτα Θεού και Φως, που δεν μπορούσε άλλο να σταθή στα πόδια του και έπεσε κάτω. Τότε η Παντάνασσα μπήκε πάλι στην εικόνα Της και του άφησε την θεϊκή παρηγοριά Της και μία ανέκφραστη ευωδία. Όταν συνήλθε, κατεφίλησε τον τόπο που στεκόταν η Παναγία, που ευωδίαζε για πολύ καιρό μετά. «Αισθάνθηκα το μαλακό χεράκι του Ιησού μας» έλεγε μετά ο Γέροντας Ιωσήφ με θαυμασμό για την συγκατάβασι του Χριστού προς την ευτέλειά του.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
Από το βιβλίο “Ο Γέροντάς μου, Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης (1897-1959)” εκδ. Επτάλοφος