Τα μάτια της αγάπης θα μπορέσουν ίσως να δουν πως ο ίδιος ο Χριστός αποχωρεί, ήσυχα κι αθόρυβα, από το Θυσιαστήριο το οποίο προστατεύεται από ένα λαμπρό τέμπλο. Η ψαλμωδία θα εξακολουθήσει να αντηχεί, νέφη θυμιάματος θα συνεχίσουν να σκορπίζονται, οι πιστοί θα συνεπαίρνονται από την εκστατική ομορφιά των ακολουθιών.
Αλλά ο Χριστός θα περάσει έξω από τα σκαλιά της εκκλησίας και θ’ αναμειχθεί με το πλήθος: τους φτωχούς, τους λεπρούς, τους απελπισμένους, τους πικραμένους, τους δια Χριστόν σαλούς. Ο Χριστός θα βγει στους δρόμους, στις φυλακές, στα νοσοκομεία, στα κακόφημα στέκια και στα καπηλειά. Ξανά και ξανά ο Χριστός δίνει την Ψυχή Του για τους φίλους Του.
Τί είναι η ομορφιά μας κι η ασχήμια μας σε σχέση με το Χριστό, την αιώνια αλήθεια Του και την αιώνια ομορφιά; Δεν φαίνεται άσχημη η ομορφιά μας όταν συγκρίνεται με τη δική Του αιώνια ομορφιά; Ή και το αντίθετο: Δεν βλέπει την ασχήμια μας, στις ξεπεσμένες μας ζωές ,στις πυορροούσες πληγές μας,στις ανάπηρες μας ψυχές; Δεν βλέπει εκεί τη δική Του θεϊκή εικόνα και το καθρέφτισμα της αιώνιας Δόξας Του και της αιώνιας ωραιότητας; Οπότε θα γυρίσει στις εκκλησίες και θα φέρει μαζί Του όλους εκείνους που έχει καλέσει για το Γάμο, όσους μάζεψε από τις λεωφόρους ,τους φτωχούς και τους καταφρονεμένους, τις πόρνες και τους αμαρτωλούς.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι πολύ πιθανά αυτοί που μελετούν και κατανοούν την ομορφιά του κόσμου, δεν θα καταλάβουν την ομορφιά του Χριστού, δεν θα Τον αφήσουν να μπει μέσα στο ναό γιατί πίσω Του θ’ ακολουθεί ένα πλήθος ανθρώπων που τους έχει παραμορφώσει η αρρώστια, η ασχημίες, το πιοτό, η στέρηση και το μίσος. Τότε η ψαλμωδία τους θα σκορπίσει στον αέρα, η ευωδία του θυμιάματος θα εξανεμισθεί και θα χαθεί και Κάποιος θα τους πει: “Πεινούσα και δεν με ταΐσατε. Διψούσα και δεν με ποτίσατε. Ήμουν ξένος και δεν με φιλοξενήσατε, γυμνός και δεν με ντύσατε, άρρωστος και φυλακισμένος και δεν με επισκεφτήκατε”.
(Από το βιβλίο “Η θυσία του αδερφού” – εκδόσεις Δορκάς)