– Κείμενο: ερημίτης –
Η ετοιμασία της φανουρόπιτας, το αγαπημένο έθιμο, τα αλευρωμένα χέρια, το ιδρωμένο πρόσωπο απ’ την πυρά του φούρνου στη ζέστη του καλοκαιριού και απόψε δύο αντίρροπες δυνάμεις -για μία φορά τον χρόνο- τείνουν να συγκρουστούνε.
Από τη μία η επίκληση στον Άγιο για να μας φανερώσει, από την άλλη η βούληση του εαυτού να κρύψει…
Κι ενόσω απόψε ο Άγιος προστάζεται για εκείνο που ‘ναι συγκεκριμένο, θα είχε ενδιαφέρον εάν το αποφάσιζε, έτσι, για μια χρονιά, να δρούσε αυτοβούλως: Όσο εσύ περίμενες να σου φανερωθούν όλα τα ονειρεμένα, εκείνος στα μετόπισθεν να έβγαζε στη φόρα αδιάκριτα όλα σου τα θαμμένα.
Μιλάω για μια πίτα οπού κανείς δεν θα ‘θελε να φτιάξει, μια φανουρόπιτα ανεκπλήρωτη, το αλεύρι στο ντουλάπι και καθαρά τα χέρια.
Απλά σε υποψίασα, σου έβαλα την ιδέα, ο Άγιος που χαμογελά κι ένα λαχταριστό κομμάτι εκεί σερβιρισμένο.
Ποιός κάνει όρεξη στ’ αλήθεια να το φάει;
Με το κερί τού Αγίου να σου φανερωθούνε απόψε όμορφα όλα σου τα μυστικά από εσένα. Όμως κι εκείνος άλλωστε στο χάσμα των αιώνων, έξαφνα μας ξανάρθε. Όλα μπροστά στα μάτια του, απλά και ευλογημένα.