– Κείμενο: ερημίτης –
Η σύγχρονη ζωή ανάμεσα σε τόσες ημέρες μνήμης, σε τόσα έτη μνήμης. Πρόσφατα συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή, 200 από την Ελληνική Επανάσταση και η απελευθέρωση τελικώς ενός Έθνους, του μοναδικού παγκοσμίως που δεν κατάφερε να απελευθερώσει την Πρωτεύουσα του, την Άλωση της οποίας μνημονεύουμε στα τέλη αυτού του μήνα κι ακολουθεί και η Κύπρος.
Η σύγχρονη ζωή ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους αμνησίας, με έναν Ελληνισμό όπου συρρικνώθηκε τόσο επί χάρτου όσο και από την Ιστορία. Μία μόνο υπογραφή και πλέον στα σλάβικα ένα ολόκληρο κεφάλαιο για την Μακεδονία.
Πρωτίστως όμως το θεωρώ αυτονόητο πως έχετε κρυφτεί, πως βρίσκεστε σε ασφαλές σημείο καθότι διανύουμε εποχή ανηλεούς πνευματικής γενοκτονίας.
Πρόσφυγας είμαι ασό κουνίμ, Θεέμ θα παλαλλούμε. Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος.
19 Μαΐου1919. Η μνήμη της ημέρας που στα έχουν πάρει όλα, την εποχή την σύγχρονη που τα ‘χεις δώσει όλα και πάντα ως ολόγραμμα οι μαύρες οι φιγούρες, οι χορευτές του θρύλου, αμίλητοι, προτάσσουνε τα πόδια τους συντονισμένα εμπρός και έλα, ας παίξει τώρα αγέρωχα στη διαπασών η λύρα.
Μην ψάχνεις εδώ για χώρα Δυτική της κεντρικής Ευρώπης όπου ανθούν τουλίπες κάπως άοσμες, όχι σε αυτά τα χώματα εδώ… ούτε πατρίδα με ακρίβεια ρολογιού γνήσια ελβετικού, μιας διαρκούς ειρήνης. Εδώ είναι Ρωμιοσύνη.
Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.
Ανάλογη της αρετής είναι κι η συμφορά της κι όπως αντιλαλούν τώρα στα αυτιά τα μουσικά τα όργανα, από του Πόντου τις σπηλιές βγαίνουνε πια λιοντάρια.
Σε έναν Πυρρίχιο χορό σαν ιεροτελεστία, οι μοναχοί Βαρνάβας και Σωφρόνιος μέσα σε Θεία έκσταση πιάνουν και σκαρφαλώνουνε, φτάνουν σ’ αυτήν την λάμψη.
Το μέγα το Μοναστήρι καίγεται, ας γίνει ο Πυρρίχιος τώρα ακραία γρήγορος κι αυτών των όπλων τώρα η πρόσκρουση πιο έντονη στο χώμα, γδούπος πιο δυνατός, απόλυτος… και η εικόνα της Παναγίας Σουμελά τραντάζεται, η ευλαβικά θαμμένη. Η ίδια κάτω από τη γη, η ίδια στον αέρα.
Αιώνιοι χορευτές, πολεμιστές, σε μία στάση σύσφιξης στενής του ενός ως προς τον άλλον… κι όταν θα πάψει η μουσική, γνώριζε, Πατρίδα είναι εκεί που είναι θαμμένα κόκαλα των Προγόνων.
Όταν θα πάψει η μουσική, γνώριζε, ότι δεν προσκυνούμε.
Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ Γιάννε μου και μη δερνοκοπάσαι, η Ρωμανία πέρασεν, η Ρωμανία πάρθεν.
Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.