– Κείμενο: ερημίτης –
Ξεχωριστό ενδιαφέρον είχε ανέκαθεν η φρασεολογία όπου χρησιμοποιούσε επικοινωνιακά το όποιο καθεστώς απολυταρχικό.
“Εχθρός του Λαού” ήταν επί παραδείγματι για δεκαετίες η επίσημη και πάγια κατηγορία για όποιον επιχειρούσε να αντιτεθεί στον σοβιετικό ολοκληρωτισμό.
“Για την προστασία του Λαού και του Κράτους”. Αυτό επίσης είχε ως τίτλο το διάταγμα του Χίτλερ όπου περιόριζε σημαντικά ή και καταργούσε ελευθερίες ατομικές, στην ίδια του τη χώρα πριν ξεκινήσει αυτό που όλοι γνωρίζουμε.
Η Ιστορία κύκλους κάνει μα κι ίδια πάντα μένει. Μια τράπεζα ίσως μπορεί να αντικαταστήσει σήμερα έναν ολόκληρο στρατό, τα media επάξια στη θέση αλλοτινών βιβλίων, των πλέον προπαγανδαστικών και οι στόχοι πια των ισχυρών στα εγκόσμια ίσως τώρα βαθύτεροι και πιο οικουμενικοί.
Κάποτε οι παπική αρχή τα έβαζε με την επιστήμη σε σχέση με τον Ήλιο όπου περιστρέφεται ολόγυρά του η Γη και τώρα μια αναζήτηση για να βρεθεί ο αριθμός των φύλων και όλα τα συναφή. Μια γνώση δηλαδή που ήδη είναι δεδομένη και έχει κατακτηθεί στα σίγουρα απ’ τον άνθρωπο -γνωρίζει πως είναι δύο- πριν από την ανακάλυψη ακόμη και του… τροχού.
Σε αυτά τα νέα δεδομένα ίσως η ελευθερία του λόγου σου και φυσικά της άποψής σου άμα δεν είναι συμβατή ίσως απλά σου βάζει ετικέτα που λέει “ομοφοβικός” ή “ξενοφοβικός” ή οτιδήποτε άλλο, ακόμη και αν απλά αισθάνεσαι πως δεν σου αρέσει η έννοια της ασυδοσίας και ο θάνατος του λογικού.
Ένας εχθρός του λαού με λίγα λόγια μα και της ελεύθερης -κατά τα άλλα- έκφρασης του και σου αξίζει σίγουρα να ακυρωθείς και φυσικά να περιθωριοποιηθείς.
Τί κι αν εναρμονίζεσαι με παραδοσιακές απόψεις που άνθισαν στον χρόνο, με επιστημονικές, με φιλοσοφικές… υπό το νέο πρίσμα αυτά ομοιάζουν κατάλοιπα “ακροδεξιά” μέσα σε μία υπέροχη ρωμαϊκή ειρήνη.
Μην ψάχνεις να βρεις το πώς και το γιατί, όλα απλά συμβαίνουν γιατί κάποιος με κάποια πρόθεση κατέχει μια εξουσία, πέρα από το δίκιο, το άδικο, τη φρασεολογία. Μια απλούστατη υπόθεση ελέγχου των μαζών.
Κατά τα άλλα ο βασιλιάς είναι γυμνός όπως στο παραμύθι, σε ένα σύστημα απολυταρχικό που αρέσκεται -ως είθισται- σε υπέρλαμπρες, ανούσιες παρελάσεις.
“Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα ‘ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε την βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;”
Νίκος Γκάτσος, από το έργο, “Ελλαδογραφία” (1976)