– Κείμενο: ερημίτης –
Μόλις ένα απλό, κοινό όνειρο της νυχτός χρειάστηκε για να κατανοήσω το δίπολο ταπείνωση- υπερηφάνεια, που μέχρι τότε η αλήθεια είναι ότι δεν το ‘χα αναδείξει μέσα μου ως ένα σημείο καίριο και ουσιαστικό και βιωματικά έτσι οδηγήθηκα να επανεστιάσω στο πώς λειτουργούν -με την ορθόδοξη ματιά- τα πράγματα του κόσμου.
Βρισκόμουν μέσα στο όνειρο, σε ένα αναγεννησιακού ρυθμού παλιό, πελώριο αρχοντικό. Πνιγμένο στο ημίφως κι ένα ψηλό ταβάνι όπου λόγω του σκότους πια χανότανε από το οπτικό πεδίο του θεατή. Κάποιες κολώνες επιβλητικές που έφεραν γοτθικά περίτεχνα σκαλίσματα, πατούσαν σε ένα δάπεδο απέραντου πανάκριβου μωσαϊκού.
Εκεί, όλως παραδόξως οι φυσικοί κανόνες δεν έδειχνε να λειτουργούν. Τουλάχιστον όχι για εμένα, διότι κατά κάποιον τρόπο αδιόρατο μπορούσα στιγμιαία και κατά βούληση να μεταφερθώ οπουδήποτε, εκεί, μέσα στον χώρο. Τότε ήταν που αντιλήφθηκα πώς κάποιος με είχε επισκεφτεί. Βάσει λοιπόν επιθυμίας μου και εν είδει εντυπωσιασμού βρέθηκα να στέκω στα ψηλά, περίπου στον αέρα, φτιάχνοντας με αυτόν τον τρόπο μία απόσταση μεταξύ εμού και του επισκέπτη η οποία ευννοούσε εμένα.
Ίσως να έλεγε κάποιος σκωπτικά, πως έχω άσχημο ύπνο, ωστόσο στο όνειρο μου έπλεα ανεμπόδιστα μες στον ναρκισσισμό μου. Εκείνο που αισθανόμουν είναι ότι έφτασα πνευματικά ψηλά την ίδια ώρα όπου απολάμβανα το δέος όπου εξέφραζε ο συνομιλητής μου.
Τελευταία σκηνή του ονείρου, πάλι εγώ, που έχοντας πια διανύσει ολόκληρο το φάσμα της ματαιοδοξίας, σκέφτηκα ότι πια το μόνο που μου απέμενε θα ήτανε σε αυτόν τον τόπο τον περίεργο και ατμοσφαιρικό να αρχίσω πια να… πετάω…
Και έτσι και έγινε ακριβώς. Σαν ένας νέος Ίκαρος, μπορούσα να αιωρούμαι, έσπρωχνα πλέον με τα απλωμένα χέρια μου τον παγερό αέρα. Τότε ακριβώς ξεχύθηκε επιπρόσθετα στον χώρο μία αιθέρια μουσική. Επρόκειτο για ένα απόσπασμα από συμφωνική ορχήστρα. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν το κομμάτι αυτό υφίσταται στα αλήθεια και έχει ήδη γραφτεί από εναν κλασικό Ευρωπαίο σύνθετη κάποιου παλιού αιώνα ή εάν οι παρτιτούρες του ήταν μια επινόηση και αυτές από το υπερπέραν, όμως ήταν αντικειμενικά πανέμορφο, θεωρώ, όπως εξάλλου και στ’ όνειρο, την ώρα όπου πέταγα ψηλά και χάιδευε αυτό τα αυτιά μου.
Ξεκίνησα να τραγουδάω δυνατά ακολουθώντας τον γλυκό ρυθμό του μέχρι που ξύπνησα τελικά. Ή καλύτερα μέχρι που δια της βίας με ξύπνησαν.
Πίσω στην πραγματικότητα λοιπόν και ο άνθρωπος όπου βρισκόταν πλάι μου, πάσχιζε να με καλμάρει επαναφέροντάς με. “Έβλεπες εφιάλτη” είπε με συγκατάβαση, την ίδια ώρα όπου εγώ σιωπηλά διαφώνησα ή και απόρησα με αυτόν τον χαρακτηρισμό. Είχα μόλις ξυπνήσει από ένα ολοζώντανο όνειρο, ναι, μα όχι από εφιάλτη.
Το ότι παραμίλαγα έντονα ήταν το επόμενο που είπε και με τη θύμηση νωπή από την μελωδία θεώρησα ότι ακριβώς αυτή ήταν που εννοούσε και τελικώς ότι εκείνη η μουσική είχε εξωτερικευτεί.
Το σοκαριστικώς παράδοξο ήρθε μετά όταν πληροφορήθηκα ότι την ίδια ώρα όπου φιλήδονα στον ύπνο μου έπαιρνα μέρος σε πανδαισία μουσική, την ίδια ώρα στην πραγματικότητα, από τρόμο βόγγαγα κολασμένα.
Δεν ξέρω εάν κάποια όνειρα είναι από τον Θεό ή ως συνήθως λέγεται είναι εκ του διαβόλου, μα το συγκεκριμένο ίσως να προερχότανε όντως από τον διάβολο αλλά με ξύπνημα να είναι του Θεού.
Ζώντας λοιπόν έναν εφιάλτη χωρίς ωστόσο να τον ζω ή ζώντας ένα όμορφο όνειρο που τελικά υπόγεια ήτανε εφιάλτης, μπόρεσα να εμπεδώσω αυτόματα όλες εκείνες τις συμπεριφορές είτε ανθρώπων κοσμικών είτε συνειδητών σε σχέση με την Πίστη, οι οποίοι αμφότεροι έχουμε διολισθήσει στην πίστη του διαβόλου. Όπως εκείνος δηλαδή πιστεύει φυσικά στην ύπαρξη του Θεού, μα από εκεί και πέρα πλέον αυτονομείται, κατά τον ίδιο τρόπο η βασική μας πια αναφορά ομοίως ανεξαρτητοποιείται.
Και όλα πια τα σύμπαντα να έχουνε μπλεχτεί.
Όνειρα και εφιάλτες, παράδεισος και κόλαση όλα στο ίδιο μέρος. Κάποιος αφήνει την ψυχή σε μία Θεία Λειτουργία, στην ίδια όπου άλλος νιώθοντας άβολα βλασφημεί ανελλιπώς τα Θεία. Στο ίδιο Φως κάποιος που είναι δεκτικός άλλον τον κατακαίει.
Και η συνειδητοποίηση πως ένα γλυκό τραγούδι σου κάποιος το εκλαμβάνει σαν άναρχα ουρλιαχτά.
Πως σαν κι εμένα το soundtrack της ζωής σου τελικά δεν είναι ό,τι φαντάζεσαι παρά απλούστατα μια σειρά φριχτές νότες για τον Θεό και τον περίγυρό σου, σίγουρα αποκρουστική.
Η μελωδία του διαβόλου.