– Κείμενο: ερημίτης –
…Με φόντο το Ευαγγέλιο και η απορία μου είναι το πώς ο Χριστός εισέπραττε κάποια από τα ερεθίσματα, για τα οποία ένας θνητός θα ένιωθε ας πούμε απέραντη απογοήτευση αλλά και μοναξιά.
Το ότι είχε απέναντι Του ανθρώπους που Τον μισούνε από τη μία, είναι το προφανές. Όμως από την άλλη, ακόμη και οι πιο δεκτικοί στον Λόγο Του, μέχρι και οι μαθητές Του οι ίδιοι, σε κάθε απορία τους, σε κάθε ερώτηση τους… διέκρινες πανεύκολα κι έναν νομικισμό.
“Ο Νόμος”. Οι Κανόνες άκαμπτοι και ξεκάθαροι, η προσωπικότητα του ανθρώπου υπό το φίλτρο του ατσαλένιου Νόμου, ότι έμεινε από το κόσκινο του πάει στο πυρ το εξώτερο και η ερώτηση η κλασική ενός μέσου Ιουδαίου απέναντι στον Χριστό, ξεκίναγε κάπως έτσι: “τί ΠΡΕΠΕΙ να κάνω ώστε να… ” και στο μυαλό του βέβαια υπήρχε η πιθανότητα να ακούσει τους κανόνες, να τους ακολουθήσει και έτσι να “ανταμειφθεί”.
Οι Ιουδαίοι από τότε δεν άλλαξαν και πολύ. Ημέρα Σάββατο και αν θελήσουν για παράδειγμα στο σήμερα κάτι από την αποθήκη, καλούνε τον γείτονα τον αλλόθρησκο να τους το φέρει αυτός. Γιατί είναι ημέρα Σάββατο με οδηγία ρητή.
Από τότε όλοι μας δεν αλλάξαμε και πολύ.
Προσφάτως κάπου άκουσα ότι οι Ταλιμπάν δια νόμου απαγόρευσαν το ξύρισμα της γενειάδας. Το τί συμβαίνει στον αραβικό κόσμο ευρύτερα γνωρίζετε καλά και η υποκρισία η μόνη που πέταξε την μπούργκα.
Προσπερνάω τον προτεσταντικό ηθικισμό, όπου προσωπικά θα ψήφιζα να πάρει το βραβείο, προσπερνάω τις ρωμαιοκαθολικές νουθεσίες μέσα σε άδειους χώρους από ακροατήριο, αλλά δεν μπορώ να προσπεράσω την εισροή του Νόμου μέσα στην Ορθόδοξη μας Παράδοση, όπως εκφράζεται συχνά, ακόμη και από κληρικούς. Στόμα που δεν χαμογελά, καρδιά που δεν γλυκαίνει και οπού σε κάθε πρόταση διώχνει και δέκα ανθρώπους από την Εκκλησία.
Τώρα… να γράψω και κάτι που μου ήρθε στο μυαλό; Συμπαθάτε με, αλλά πέφτουν στα χέρια μου κατά καιρούς κάποια συγκεκριμένα φυλλάδια από ορισμένους Ναούς, όπου διαβάζοντας τα, κάτι με σφίγγει μέσα μου.
“Χορεύεις αμαρτωλούς χορούς;… παρακολουθείς άσεμνα έργα;” Κι ενόσω ο Χριστός μιλάει διαχρονικά για την εσωτερική πληρότητα και ελευθερία, πέρα από τους τύπους και του “φαίνεσθαι”, κάλλιστα η επόμενη ερώτηση από το ακροατήριο θα μπορούσε να ήταν εάν μπορεί να κερδίσει τη Βασιλεία των Ουρανών κάποιος που έχει κάνει τατουάζ, μιας και σύμφωνα με τα εν λόγω φυλλάδια η απάντηση είναι κάθετα αρνητική.
Έτσι θα επανέρθω στην αρχική μου απορία γύρω από το πώς εισέπραττε ο Κύριος τη μοναξιά του να μην σε καταλαβαίνουν…
Για την ιστορία βέβαια ένα τατουάζ από μόνο του, ούτε θα σε ανεβάσει, ούτε θα σε βυθίσει απαραίτητα, εξάλλου υπάρχει και το “γιατί” κάνει κάποιος μια πράξη και μελετάμε και την αφετηρία του. Άσε που το θέμα δεν είναι η “απαγόρευση”, αλλά το να μην κάνεις κάτι γιατί θα το αισθανθείς.
Ο Άγιος Πορφύριος κάποτε δήλωνε πως σαν πνευματικός το μέγα σφάλμα του ήτανε ότι προσάρμοζε τους ανθρώπους στον άκαμπτο Νόμο τον λεγόμενο και όχι το αντίθετο όπως και έπραττε υποδειγματικά μετά.
“Το να διώξεις κόσμο από την Εκκλησία, είναι εύκολο Πάτερ, το να τον μαζέψεις είναι το δύσκολο” ήταν το σχόλιο του Αγίου Παϊσίου σε μία περίπτωση τέτοια και τελικώς υπάρχουν ανάμεσά μας “εκπρόσωποι του Νόμου”. Κληρικοί αλλά και λαϊκοί.
Στον αντίποδα τώρα, υπάρχουν οι υβριστές κατά της Ορθοδοξίας, οι οποίοι βέβαια αυτό που βρίζουν ούτε που το γνωρίζουνε, ούτε που φανταστήκαν.
Κάποιοι νομίζουν εν ολίγοις πώς φέρονται Ορθόδοξα και κάποιοι νομίζουν ότι αυτό που βρίζουν είναι Ορθοδοξία και ότι οι ίδιοι ζούνε “ελεύθεροι” σε αυτήν την κοινωνία. Ο υβριστής που υφίσταται όλα τα “μην” σε πολλαπλά επίπεδα , σπεύδει να απορρίψει και αυτού του τύπου τα εκκλησιαστικά τα “μην” και έτσι τώρα… Κλέφτες και Αστυνόμοι με φόντο το Ευαγγέλιο και τον Χριστό από πάνω τους, να βλέπει αντιμαχόμενους που δεν καταλαβαίνουν.
Κι όλοι μας θεατές σε μια γκανγκστερική ταινία.
Ο “Εκπρόσωπος του Νόμου” οικειοποιείται σε κάποιο βαθμό το θέλημα του Θεού, το προκαταβάλει, ίσως διότι ενδόμυχα ζηλεύει κάπως την αμαρτία του “Επαναστάτη” μιας κι ο ίδιος καταπιέζεται, δεδομένου ότι δεν βιώνει μέσα του την εσωτερική χαρά. Ο “Επαναστάτης” από την άλλη δοξάζει βαθύτερα την ύπαρξη του “Αστυνόμου” γιατί του δίνει την τροφή να νιώθει “επαναστάτης” και έχει την ψευδαίσθηση πως έγινε Θεός του εαυτού του.
Σε αυτόν τον κόσμο έχει πατήσει ο Ιησούς και αν ψάξει κάποιος 2000 χρόνια αργότερα ίσως μπορεί να βρει να αιωρούνται στον άνεμο ακόμα, κομμάτια μικρά απ’ το χαρτί του Νόμου που έκανε χίλια κομμάτια Εκείνος, μέσα από τη Διδασκαλία Του, μέσα από τις παρέες Του, απ’ το παράδειγμα Του.
Στην μεγαλύτερη επανάσταση που έγινε ποτέ και που διαρκεί αιώνια.