– Κείμενο: ερημίτης –
Σε φόντο διαστρέβλωσης και αυτό- προσδιορισμού, δεν ξέρω αν έχεις συναισθανθεί πως η αντικειμενική αλήθεια έχει μορφή και υπόσταση ίσως λιγάκι παραπάνω απ’ όση έχεις φανταστεί.
Ήταν ο γλύπτης Φειδίας όπου βάλθηκε μία φορά και έναν καιρό να σμιλεύσει ένα του άγαλμα όταν χρησιμοποιώντας μια συγκεκριμένη ακολουθία αριθμών εκείνο που κατάφερε ήταν να προσδώσει στο έργο του την συμμετρία, την ομορφιά, όπως εκείνη δόθηκε απ’ τον Θεό στην πλάση και στον άνθρωπο, α ν τ ι κ ε ι μ ε ν ι κ ά.
Το γνωστό μας “φ” προς τιμήν του Φειδία, ο Ευκλείδης που είχε καταπιαστεί αντίστοιχα και αυτός, η “χρυσή τομή” ή η ακόλουθία των αριθμών Φιμπονάτσι πολύ αργότερα έρχονται να αποδείξουν ότι η ομορφιά είναι αυθύπαρκτη και αδιαμφισβήτητη, φέρουσα την αλήθεια, είτε μιλάμε για ένα πρόσωπο, είτε για τη μορφή που έχει ένα ηλιοτρόπιο, είτε για χούφτα πλανητών, είτε ακόμη για ένα έργο μουσικό. Είναι η γλώσσα του Θεού.
Από εκεί και πέρα φυσικά κομβικό σημείο γύρω από την όποια επιλογή είναι η ξεχωριστή προσωπικότητα του καθενός και την οποία εμφύσησε ο Θεός, όπου φιλτράρει μία κατάσταση σε άπειρες συνιστώσες.
Στη σύγχρονη μας εποχή, στη βυθισμένη μες στην υποκουλτούρα, κάποια συγκεκριμένα “έργα τέχνης” από συγκεκριμένους κύκλους ή αν μιλήσουμε και γύρω από μουσική και γύρω από προβεβλημένα είδη της με ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο από σκάρτες νότες και κάποιους στίχους τραγικούς, με βάση αυτή την απλή μαθηματική εξίσωση λοιπόν, δεν είναι θέμα διόλου υποκειμενικό πως ίσως δεν σου αρέσει, μα το ότι α ν τ ι κ ε ι μ ε ν ι κ ά, μ ε τ ρ ή σ ι μ α, αυτά είναι… σκουπίδια.
Η αντικειμενική αλήθεια υπάρχει, λάμπει, θάβεται ενίοτε όταν για παράδειγμα δύο τρένα κάπου στα Τέμπη μπορεί να συγκρουστούν, η αλήθεια στο παρασκήνιο βασιλεύει, όμως κακοποιείται ενίοτε όταν για παράδειγμα εξαναγκάζεσαι εκβιαστικά να προχωρήσεις σε κάποιον εμβολιασμό, σε κάποια πανδημία λόγου χάρη, όταν εκεί θα σου υπερπλασάρουν την ενέργεια δίχως την παρ- ενέργεια, η αλήθεια είναι οντότητα υπαρκτή όπου ζει και αναπνέει, μα οδηγείται αλυσοδεμένη σε ανήλιαγο μπουντρούμι πάρα πολύ συχνά καθότι αυτόπτης μάρτυρας αυτή όσων δεν δείχνει η τι βι κάτω από το τραπέζι.
Η αλήθεια θα είναι σύντροφος και των μελλοντικών ανθρωπολόγων, εκεί όπου έναν σκελετό αυτοί θα τον προσδιορίσουνε με βάση τα δύο φύλα. Το άρρεν θα είναι άρρεν, ακόμη και αν μες στον τάφο βρέθηκαν ίχνη από τωρινό φουστάνι.
Αν η αλήθεια είναι αντικειμενική τότε κατά συνέπεια ως τέτοια υπάρχει και η κοροϊδία. Και είναι τόσο προφανές, εξώφθαλμο, απόλυτο και αντικειμενικό το ψέμα όσο π.χ. όταν μία γυναίκα επιλέγει να αποκρύψει χρόνια απ’ την προσωπική της ηλικία…
φ = 1,618 και ερχόμενος ο Ιησούς Χριστός στη γη θέτει πια την αρμονία και την αλήθεια σε ένα πνευματικό επίπεδο σε μία εξίσωση άλλη που φτάνει ως τον ουρανό. Στη μετά Χριστόν εποχή δεν μπορείς πλέον να αναρωτηθείς για παράδειγμα γύρω από το: “γιατί η συμπεριφορά Χ να θεωρείται πρέπουσα ενώ η συμπεριφορά Υ να θεωρείται επιζήμια, από τη στιγμή όπου εγώ με αυτή “περνάω καλά”;
Διότι η αλήθεια απ’ τη στιγμή όπου ειπώθηκε, λοιπόν, από το στόμα του Χριστού έγινε αντικειμενική.
Αντικειμενική, για πράγματα μικρά όπου συμβαίνουν γύρω μας στη σύγχρονη εποχή. Όπως λόγου χάρη το ότι συνάνθρωποι μας αποκτούν συμπαθέστατα κατοικίδια -και πράττουνε καλά- μα όμως το όλο αποτέλεσμα το ονομάζουνε αυθαίρετα έπειτα ως “οικογένεια” και “παιδιά”. Εδώ διαβάζουμε τα ίδια τα λόγια του Χριστού παρμένα από την συνάντησή Του στο περιστατικό με τη Χαναναία:
ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις.
(Ματθ. ιε’ 26)
Αντικειμενική για πράγματα σοβαρότερα. Το έμβρυο για παράδειγμα, απ’ τη στιγμή της σύλληψης είναι μια ενότητα ψυχοσωματική. Κι εδώ μιλάω φυσικά για τις εκτρώσεις. Το λέει η εμπειρία των Πατέρων, όπως του Μεγάλου Βασιλείου, του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού και άλλων, το λέει η ίδια η παράδοση καθώς η Εκκλησία μνημονεύει άλλωστε τη Σύλληψη της Αγίας Άννας, ως μία ήμερα κομβική, του Τιμίου Προδρόμου και ακόμη και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου σηματοδοτεί μία ουσιαστική αρχή γύρω από την Ενσάρκωση, εννέα μήνες ακριβώς πριν από τη Γέννηση του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Είναι σαν έναν σπόρο όπου μόλις “έπιασε” στη γη κι εμπεριέχει μέσα του, όλη την πληροφορία ήδη, σε σχέση με το σύνολο από τα ιδιαίτερα και εξατομικευμένα χαρακτηριστικά του δέντρου ή του φυτού.
Σίγουρα αυτή η θεωρία φαντάζει λίγο… τόσο δα… πιο λογική απ’ ότι εκείνη η “ορθολογιστική” όπου υποστηρίζει πως θα ‘πρεπε να περιμένουμε να βγει το νεογνό μέσα απ’ τη μήτρα πρώτα, κατόπιν να διαπιστώσουμε ποίοι είναι οι πλανήτες όπου στριφογυρνούν επάνω από το κεφάλι του εκείνη τη στιγμή και τότε… μόνο τότε… η προσωπικότητα του ή κι η ψυχή, θα θεωρείται πια, ως ολοκληρωμένη…
Και κάτι “για τον δρόμο”: Όταν ανάμεσά μας βρίσκονται καλά κρυμμένοι άγιοι, οι οποίοι έχουν θέαση του Άκτιστου Φωτός, μήπως δια αυτού του τρόπου απέδειξαν α ν τ ι κ ε ι μ ε ν ι κ α με κάτι το βαρύ σαν μαθηματική εξίσωση -εσύ που έχεις ύφος,
εσύ που αμφιβάλλεις- πως βρίσκεσαι εν αγνοία σου σε ένα πηχτό σκοτάδι;