Κείμενο: ερημίτης
Αθέατα κατέβηκε ο ουρανός στη γη, σ’ έναν Δεκέμβριο όπου τραβάει πιο πίσω το ημερήσιο φώς του μέρα με την ημέρα. Που χάνει απ’ τον υδράργυρο και έπειτα η υγρασία ανάμεσα στα σώματα νεφέλη παγερή.
Ο φαντασμαγορικός Δεκέμβριος με τα πολλά λαμπιόνια του μάχονται το σκοτάδι. Και τα ζεστά χαμόγελα θαμπώνουν κάποιο τζάμι.
Τώρα όπου η πόλη αυτή έχει στολιστεί, εορτάζουσα και φωταγωγημένη, σε ένα τρεμόπαιγμα φωτός μέσα στο φευγαλέο σκότος της, έτσι, αθέατα το παν απ’ τη στιγμή εκείνη αρπάχτηκε και ίσως τότε αισθάνθηκες παρόντα τον Χριστό.
Και αυτή η στιγμιαία συσκότιση μεσούσης της γιορτής, το Α και το Ω.
Σε μία εναλλακτική διάσταση, Δεκέμβριος μήνας κι εσύ στα σκοτεινά, αθέατα, σε έκσταση να βρίσκεσαι κάτω απ’ το λαμπερό αστέρι.
Κι ύστερα συμπορεύτηκες μυστικά και αθέατα όπως πάντα. Κι ας ήτανε Δεκέμβριος που είχε λουστεί στα φώτα.
ER.IM.I.T.IC.