Η ψευδαίσθηση των εξωτερικών συνθηκών
– Κείμενο: ερημίτης –
Ανάμεσα σε δύο ηγέτες ένας βυζαντινός κόσμος κι ανάμεσα σε εποχές ορόσημα της Ιστορίας μας και σ’ ένα ξεπεσμένο σήμερα, πνευματικώς, ένας διαχρονικός ελληνισμός που ορθώνεται και πέφτει.
Δράττομαι της αφορμής όπου μου δίνει ο Μάιος όπου κατά τον οποίον τιμάται η μνήμη του Μεγάλου Κωνσταντίνου στις 21, που έχουμε την ίδρυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στις 11, καθώς σαφέστατα και την πτώση της στις 29 με την ταυτόχρονη ημέρα μνήμης του άλλου Κωνσταντίνου, του ΙΑ’ Παλαιολόγου, ώστε ίσως να πάρουμε ένα δίδαγμα σε αυτό το ημερολογιακό μαγιάτικο μεταίχμιο… ανάμεσα σε δύο Κωνσταντίνους.
Δεν σκοπεύω να μακρηγορήσω, αμφότεροι υπάρχουν ως Ρωμιοσύνης σύμβολα και παρά τις όποιες διαφορές τους αυτό ακριβώς αποτελεί το πιο μεγάλο τους κοινό. Όμως θα επιθυμούσα να σταθώ στην πιο μεγάλη αντίθεσή τους ίσως, η οποία διαμορφώθηκε από τις περιστάσεις.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος με τις μεταρρυθμίσεις του, με τις σπουδαίες αποφάσεις, με τη φλεγόμενη καρδιά, διέθετε ένα σπουδαίο υπόβαθρο: μια Αυτοκρατορία με πυγμή όπου και με δική του, καίρια συμβολή έμελλε να ανθίσει.
Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος από την άλλη ανέλαβε Αυτοκράτορας όταν η βυζαντινή κοινωνία ήταν σε πλήρη σήψη. Δεν υπήρχαν τα αχανή εδάφη πια, ούτε η οικονομική ευρωστία και το κυριότερο: Οι προδότες οι οποίοι εξισλαμίστηκαν μόνο και μόνο για να πάρουν μέρος στη μετέπειτα λαφυραγώγηση της Πόλης, καθώς και οι εντός των τειχών προκλητικά αδιάφοροι ως προς το τέλος που έρχεται, πολίτες, ήταν συνολικά πολυπληθέστεροι απ’ ότι οι λίγοι υπερασπιστές της. Αυτό, παραλληλίζοντας το ως προς τη σύγχρονη εποχή, όπου οι αξίες του Έθνους δεν υπάρχουν, που ακόμη και η ίδια η λέξη “έθνος” είναι απαγορευμένη, όπου η διαφθορά κρατιέται χέρι χέρι με την αδιαφορία, όπου η Ελλάδα αρέσκεται -περιχαρής- να είναι η ουρά της Δύσης, αφού πρώτα σφαγίασε όλους τους ποιητές κι όλους τους ήρωες της… αυτό, μας λέει κάτι:
Ότι οι εξωτερικές συνθήκες είναι απλώς μία ψευδαίσθηση για μία καθαρή και ατρόμητη καρδιά. Συγκεκριμένα και αφήνοντας πλέον τώρα πίσω τον Μέγα Κωνσταντίνο να ατενίζει αέναα τον φωτεινό Σταυρό πλάι απ’ την Βασιλομήτορα, παρατηρούμε ότι το στίγμα μιας παρακμής ακόμη και συνολικής, δεν εμποδίζει κάποιον να ‘ναι καλά με την ψυχή και τη συνείδησή του, να αφήσει επίσης στίγμα ανεξίτηλο και έναν σπόρο γόνιμο για τις επόμενες γενεές. Να λογιστεί ως τρόπον τινά ισάξιος από την Ιστορία με κάποιον που έχει προσφέρει αρκετά, την ώρα όπου οι εξωτερικές συνθήκες πρακτικά δείχνουν αποτυχία.
Η Πόλη όμως όπου δεν παραδόθηκε σε μία αγοραπωλησία και που μας επιτρέπει εις το διηνεκές να θεωρείται πως είναι απλά κλεμμένη, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης όπου αιώνες πιο μετά θα δήλωνε πως “είμαστε οι στρατιώτες του Παλαιολόγου, του αγαπημένου μας βασιλιά”, η ιστορική συνέχεια του Γένους όπου έθρεψε έναν ισάξιο Λεωνίδα υπενθυμίζοντάς μας το πώς θα έπρεπε να είναι του αυτοκράτορα ή έστω ενός πρωθυπουργού τα χαρακτηριστικά, αλλά και η προσωπική ειρήνη του Κωνσταντίνου Δραγάση Παλαιολόγου μέσα σε ένα χάος απόλυτο σαν το σημερινό, πηγαίνει ανεμπόδιστη προς άλλα μέτρα και σταθμά.
Εν κατακλείδι: Προσωπικά βιώνοντας αυτό όπου βιώνουμε όλοι μας στην σύγχρονη κοινωνία, δεν θα ‘θελα το κείμενο αυτό να διολισθήσει σε κάτι βαρετό και χιλιοειπωμένο, εκφράζοντας ευχολόγια για ένα παρόν και μέλλον λίγο πιο φωτεινό ή πάλι να στηλιτεύσει την ενορχηστρωμένη αποβλάκωση που υφίσταται στη χώρα μας ένα ήδη ταλαίπωρο μυαλό.
Το κείμενο αυτό όμως ευελπιστεί να αποθεώσει την άγρια ομορφιά του να φρονεί και να συμπεριφέρεται κάποιος παλικαρίσια, μόνος του, ολομόναχος, ενόσω το σύμπαν του ολόγυρά αναφλέγεται, ενόσω τίποτα δεν του αναγνωρίζεται και όλοι τον βρίζουν εν χορώ.
Μια τέτοια συμπεριφορά αφήνει πάντα πίσω της τον γόνιμο εκείνο σπόρο όσο κι αν όλα δείχνουν σήμερα να έχουν πια καεί.
Ναι, οι εξωτερικές συνθήκες είναι μία ψευδαίσθηση… για κάποιους, είναι βεβαίως και επώδυνες στους πολλούς και στην περίπτωση της Άλωσης ήτανε τραγικό το όλο σκηνικό, όμως δεν παύει να αποτελεί μόλις το πρώτο επίπεδο που όταν ξυστεί αποκαλύπτει ένα βαθύτερο, ηρωικό ή και άγιο. Για όποιον το αντέχει.
Οι εξωτερικές συνθήκες γύρω μας είναι αυτές που είναι μα κάπου εκεί ανάμεσα είναι κι ο μήνας Μάιος και πάλι εκεί ανάμεσα σε ημερομηνίες βρίσκεται και ένας Μαρμαρωμένος Βασιλιάς.
Ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι πάντοτε ένας Μαρμαρωμένος Βασιλιάς.