– Κείμενο: ερημίτης –
Mind the gap
Εκεί όπου σταματάει η ανθρώπινη κατανόηση και που αρχίζει η απόδειξη ύπαρξης του Θεού, εκεί υπάρχει ένα κενό. Μία ασάφεια κι ένα θολό τοπίο, ένα κενό οπού καλείσαι να το επεξεργαστείς, να το μορφοποιήσεις. Στην περίπτωση του Ευαγγελίου είναι ξεκάθαρο πως ο Απόστολος Θωμάς δεν πίστεψε, εκείνη την επίμαχη στιγμή. Όμως δεν ήτανε ο μόνος. Στο σύνολο τους οι Απόστολοι επέδειξαν έναν σκεπτικισμό γύρω από την Ανάσταση που κάμφθηκε αυτός μετέπειτα με βάση τα σημεία.
Μετά, έρχεται η σειρά μας για να πιστέψουμε αυτούς οι οποίοι πιστέψανε κι υπάρχει ακόμα το κενό. Μοιραία καταφεύγουμε να βρούμε ένα θαύμα, ένα βίωμα, ώστε να δέσουμε τα στοιχεία και ακόμη και αν γεμίσει λιγάκι το κενό αυτό, σπάνια ξεχειλίζει ώστε να καλυφθεί, να νομιμοποιηθεί με όρους κοσμικούς…
Είναι παράξενο πως ακόμη κι αν κυνηγήσεις αυτές τις αποδείξεις ορθολογιστικά μέσω της Ιστορίας, τότε θα διαπιστώσεις πως πάλι όλες οι ιστορικές αναφορές – ή μη- περί της ιστορικότητας του Ιησού Χριστού είναι συγκεχυμένες. Το ίδιο κι επιστημονικά. Αυτό μονάχα που είναι προφανές, είναι ότι η τελειότητα έχει Δημιουργό, που αγαπάει όμως να κρύβεται πίσω απ΄ τις εξισώσεις…
Αυτό μονάχα που είναι προφανές, είναι πως όσοι ακολούθησαν στην πράξη ότι είπε ο Ιησούς εισέπραξαν ήδη επί γης όλες τις αποδείξεις. Όμως προϋποθέτει πνευματικό αγώνα.
Κατα τα άλλα, όλα τα διακατέχει το ίδιο πάντα πράγμα. ο κανόνας του “τόσο – όσο”. Τόσο να το δεχτείς, όσο να μην το κάνεις.
Ένα κενό που είναι πάντα εκεί.
Σε ανοιχτό παράθυρο που λάμπει ο ήλιος έξω, θα πεις ότι “ο ήλιος είναι εκεί”. Απλά “ΕΙΝΑΙ” .
Σε ένα παράθυρο κλειστό και που μέσα από γρίλιες ένιωσες την υποψία του φωτός, τότε θα αναφωνήσεις ότι “ο ήλιος ΠΙΣΤΕΥΩ είναι εκεί” . Χωρίς το απαραίτητο κενό θα εξέλειπε η πίστη.
Ένας Θεός με αποδείξεις, απλά ΕΙΝΑΙ, δεν θα ήτανε ποτέ ένας Θεός για να πιστέψεις σε αυτόν.
Εκεί λοιπόν, στον χώρο του κενού αυτού και της αμφιβολίας μπορείς να απλωθείς με έρωτα, γλυκά, δημιουργικά, να κάνεις την πίστη “είναι” και να το αγαπήσεις ή να το αφήσεις να υπάρχει ατημέλητο, είτε να χτίσεις πάνω του κάτι φθηνό που λάμπει. Ακόμη να γίνει και ύβρη.
Ο τελευταίος συρμός της μέρας σέρνεται επάνω στις γραμμές, οι προβολείς του φέγγουνε το μαύρο τους σκοτάδι και κάποια στιγμή επέρχεται αναπόφευκτα το τέλος διαδρομής. Επέρχεται το τέλος μετά από ατελείωτες ματάιες διαδρομές.
“Mind the gap” που λέει και η επιγραφή. Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας.