– Κείμενο: ερημίτης –
Η εξάσκηση της μαγείας ως ρουτίνα
Κάθε που κάποιος μοναχός έχει ένα αίτημα άνωθεν, αυτό προϋποθέτει ότι υπέβαλλε εαυτόν σε μία σκληρή νηστεία.
Κι έπειτα… υπομονή.
Υπάρχει και η έννοια του “τάματος” και έχει την λογική πως πρέπει να θυσιάσεις κάτι όπου θα σου στοιχίσει. Να δώσεις, να το αισθανθείς και να το σεβαστείς.
Θαύματα και σημεία, απόρροια γενικότερα μιας κάθαρσης ψυχής όπου έρχονται αυτά συχνά σαν επακόλουθα της.
Είναι που θέλει κόπο για να σε επισκεφτεί μια έκφανση Θεού συνήθως φευγαλέα.
Στην Ορθόδοξη Παράδοση, ύστερα απ’ όλα αυτά υπάρχει και το στοιχείο της “πλάνης”. Σε απλά ελληνικά, ότι κουραστικό, κοπιώδες αναγνώσατε στις παραπάνω τις γραμμές, αν φέρει “αποτέλεσμα” περνάει από κόσκινο για να διαπιστωθεί αν ήτανε από τον Θεό ή αν ήταν κάτι το “πονηρό”.
Κατόπιν όλων των παραπάνω, μπορούμε τώρα να απολαύσουμε για λίγο την αντίθεση στις πρακτικές, της κατά τα άλλα ωραίας μας κοινωνίας:
Η πλάνη είναι μια λέξη άγνωστη, δεν πέρασε από το μυαλό ούτε σαν υποψία. Γρήγορα αποτελέσματα και courier του εκπληρωμένου αιτήματος κάλλιστα ο ίδιος ο εωσφόρος.
Η κάθαρση της ψυχής διαδικασία επίπονη που προσπερνάται αναίμακτα, εσύ μένεις ο ίδιος και πάμε παρακάτω.
Η πλάνη εδώ να πούμε στριφογυρνάει παντού, ακόμη και σε βιβλία: “Η διαίσθηση και πώς να την αναπτύξετε”, “Μεταμόρφωσε τη ζωή σου” και εν τέλει η “πνευματικότητα” έμελλε να μας έρθει απ’ την Αμερική.
Εδώ, σε αντίθεση με τον Θεό, αυτός με την ουρά έρχεται πολύ εύκολα, αλλά δεν ξαναφεύγει. Θυμίζει τόσο Έλληνες πολιτικούς που άρπαξαν καρέκλα, όσο και μία Τράπεζα που σου παρείχε δάνειο και έναν χρόνο αργότερα σκοπεύει να σε γδύσει…
Άραγε ο αντίθετος δεν θέλει ένα “τάμα”;
Η εξάσκηση της μαγείας ως ρουτίνα, σαν μία λύση εύκολη. Στο περίφημο τραγούδι Hotel California, οι Eagles κάποτε μας πληροφορούσαν πως έχεις την ευχέρεια να κάνεις chek in μπαίνοντας σε αυτό όποια ημέρα του χρόνου εσύ θες, αλλά δεν μπορείς ποτέ πραγματικά να ξαναβγείς… κι ακόμη πιο εθιστικά θεωρώ ότι στις μέρες μας είναι η ευκολία, το “λάδωμα”.
Μία πιο διαδεδομένη μορφή μαγείας, είναι το να χτυπάς απλά ένα ξύλο ώστε να μην συμβεί εκείνο που δεν θέλεις, να αλλάξεις πεζοδρόμιο γιατί μια προηγούμενη φορά σ’ εκείνο ήταν που βάδιζες κι ήρθε η επιτυχία.
Το αξιοσημείωτο ειναι ότι ακόμη και ένα αίτημα προς τον Θεό κάλλιστα μπορεί και αυτό να εκληφθεί σαν ξόρκι. Αναφέρομαι στις πρακτικές κάποιων από τους λεγόμενους “χλιαρούς” όπου μία δίχως όρια και άκοπη ζωή διακόπτεται ολιγόλεπτα -λόγω των συνθηκών- ζητώντας μία χάρη από τον Ύψιστο σε μια φθηνή ιεροτελεστία, που αν μάλιστα δεν εκπληρωθεί επέρχεται δυσπιστία περί της ύπαρξης Του και συνεχίζουν πάλι την ζωή εκεί που την αφήσαν.
Σαν τον ιθαγενή ερυθρόδερμο που χοροπήδησε κάποιο βραδάκι, με ενα φεγγάρι ολόγιομο γύρω από μια φωτιά.
Να μην πιάσω το θέμα με τα “τυχερά γούρια” γιατί θα απλωθώ πολύ και ο κοινός παρονομαστής άλλωστε είναι πως το σημείο όπου εμφανίζεται ο Χριστός, αποτελεί τα όριο της μαγείας. Εκεί όπου εντός σου ανθίζει η Βασιλεία των Ουρανών, είναι ακριβώς το όριο να την απομυθοποιήσεις.
Σε αυτή τη συνειδητοποίηση μπροστά πιστεύω βρέθηκε κι ο Άγιος Κυπριανός όπου όπως λέγεται εξασκούσε κάποιας μορφής μαγεία πριν έρθει στην Αλήθεια.
Κι αν κάποιος άνθρωπος απλός θέλει να διαπιστώσει την διαφορά ποιότητας και υφής ας εκτεθεί πρώτα σε αυτά και έπειτα ας αφεθεί, ας καταθέσει παιδικότητα στη Θεία Λειτουργία.
Δεν λέω πως είναι εύκολο να έρθει ο Χριστός, βλέπεις το γούρι απο κάποιο σπάνιο πέτρωμα απλά το κουβαλάς, ενώ το κομποσχοίνι θέλει και εργασία… μα από πότε έγινε εύκολο να βρεις αυτό που αξίζει…
Η πανάρχαια συνήθεια εξάσκησης της μαγείας συνεχίζεται έως τις μέρες μας. Στον Δυτικό μας κόσμο η υποκουλτούρα της σύγχρονης εποχής σμίγοντας με την αφόρητη ανία και το άδειασμα όπου η ίδια προκαλεί στον ανθρώπινο ψυχισμό γεννάει την επιθυμία κάποιων ανυποψίαστων συνανθρώπων μας να ψάξουνε μία πύλη προς το υπερβατικό για “άμεσα ωφέλη”.
Στην Ασία, σε κάποιες από τις λεγόμενες ανατολικές θρησκείες όπως στον Ινδουισμό, με τις 32 εκατομμύρια θεότητες, με τα αγαλματίδια τερατόμορφων μορφών και τις πανάρχαιες τελετές γεμάτες έκσταση υπό την επίβλεψη κάποιων γκουρού όπου λατρευονται σαν υπεράνθρωποι, όπως εξάλλου και στην Λατινική Αμερική με χρήση παραισθησιογόνων και τη θυσία μικρών ζώων.
Ωστόσο στην Αφρική παρατηρείται ίσως πιο έντονα το φαινόμενο όσο πουθενά αλλού στον κόσμο. Λευκή μαγεία, μαύρη μαγεία, προσκόλληση με είδωλα, τους περίφημους μάγους να έχουν τον ρόλο δάσκαλου και σοφού στην κάθε φυλή, κάθε χωριό και τις -όσο αδιανόητο και αν ακούγεται αυτό στην εποχή μας- θυσίες ορφανών μωρών και παραμελημένων, σε ματωμένες τελετές.
Στο παρακάτω βίντεο ο μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης αναλύει σύμφωνα με τις προσωπικές του εμπειρίες το φαινόμενο της μαγείας, του βουντού, όπως ο ίδιος το βίωσε στα δάση της αφρικανικής ηπείρου:
Η λευκή και η μαύρη μαγεία στην Αφρική