Έπειτα από τις νεωτεριστικές τακτικές όπου εφαρμόστηκαν στην χώρα μας τους τελευταίους χειμώνες, περί “υποχρεωτικότητας” του λαού μας κλπ, φτάσαμε αισίως στο θέρος και στην πατροπαράδοτη, τις τελευταίες δεκαετίες, “προαιρετικότητα” – εδώ, αντιθέτως- των Αρχών του Τόπου μας, ως προς την ετοιμότητα τους, να προασπίσουν τις ζωές, τον μόχθο των ανθρώπων, τον φυσικό μας πλούτο.
Κοινός παρονομαστής σε όλα τα παραπάνω, είναι η χειραγώγηση των Μ.Μ.Ε. (σύμφωνα και με την διεθνή ετήσια έκθεση των ‘Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα”) όπου εντέλει θάβεται μεσ’ στο χώμα η ευθύνη, που έγινε εν μία νυκτί κι αυτή αποκαΐδια.
Πέρα από τον χαμηλό βαθμό ετοιμότητας, τίθεται και θέμα χαλαρότητας και ατιμωρησίας, μιας και ουδείς έχει εκτίσει μια σοβαρή ποινή γύρω από θέματα εμπρησμού, προκαλώντας έτσι το κοινό αίσθημα ενώ παράλληλα ενθαρρύνεται δια αυτού του τρόπου ο κάθε υποψήφιος εμπρηστής.
Σε αυτή τη “σύγχρονη ευρωπαϊκή μας κοινωνία” η οποία ζει και βασιλεύει μόνο μέσα στην φαντασία των Κυβερνώντων μας, σεβόμενοι επίσης σαν ER.IM.I.T.IC. την κάθε ανθρώπινη ζωή πρωτίστως και την απώλεια της, θα θέλαμε να αναφερθούμε σε κάτι διαφορετικό με αφορμή τις εκτεταμένες ζημιές από την πυρκαγιά όπου προκλήθηκαν στην ιστορική Ι.Μ. Οσίου Λουκά στην Βοιωτία. Θα προσεγγίσουμε το θέμα όλο σημειολογικά, αφήνοντας έξω την πνευματική διάσταση του Μοναστηριού, μιας και -μετεκλογικά τουλάχιστον- η κυβέρνηση δεν δείχνει να έχει τέτοια ορθόδοξα αντανακλαστικά ή και πνευματικού τύπου ανησυχίες. Σημειολογία λοιπόν, όπου μιλάει μόνη της και όπου λέει πολλά και πάμε να κάνουμε μία ξενάγηση αλλιώτικη απ’ τις άλλες:
Καλοκαιρι του 2020 και η φωτιά διασχίζει τον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών. Ο μεγάλος αυτός πολιτισμός που έφτασε στο απόγειο του κατά το 1350 π.Χ. καταλήγει καμένος από τους σύγχρονους μας πολιτικούς. Αρκετά χρόνια νωρίτερα και συγκεκριμένα το 2007, ήταν η σειρά του αρχαιολογικού χώρου της Αρχαίας Ολυμπίας να παραλάβει την αναμμένη δάδα του εκσυγχρονισμού μας. Κατά το έτος 776 π.Χ. έχουμε εδώ τους πρώτους καταγεγραμμένους αγώνες της αρχαιότητας, σε στάδια και αρένες που έγλειψαν οι φλόγες και πραγματικά έχει καταγραφεί ότι αν εκτίθενται ως το σήμερα τα αρχαία και τα κειμήλια των Μουσείων εντός του χώρου εκεί, είναι προϊόν της τύχης και των ελάχιστων εργαζομένων τους που σήκωσαν στην πλάτη τους ένα πολύ μεγάλο κομμάτι Ιστορίας. Περιήγηση στην ελληνική ιστορία μέσα από εμπρησμούς και από ανευθυνότητα και φτάσαμε αισίως στο πρώτο μισό του 11ου αιώνα μ.Χ., όπου και χτίστηκε η Μονή του Οσίου Λουκά του Στειριώτη. Βυζαντινή ιστορία πλέον και το σπουδαιότερο μνημείο της εποχής, αποδείχτηκε ότι μπορεί και εκείνο κάλλιστα να υποδεχτεί μια φλόγα. Μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco, μα δυστυχώς διοικητικά αποτελεί κληρονομιά ελληνική…
Αν απετράπη η καταστροφή ολοσχερώς, τόσο κατά την περίπτωση αυτή όσο και σε μύριες άλλες, είναι που το πολιτικό κενό καλύφθηκε εν μέρη από τις υπεράνθρωπες και εξαιρετικά φιλότιμες προσπάθειες των Πυροσβεστών μας, καθώς και από την αντιστοίχου μεγέθους συνδρομή κάποιων απλών ανθρώπων, αφανών, κατοίκων των γύρω οικισμών.
Εκφράζουμε την θλίψη μας γύρω από τις ζωές που χάθηκαν φέτος μα και διαχρονικά από τις πυρκαγιές. Πως θα μπορούσε να ξεχαστεί και η μεγαλύτερη τραγωδία άλλωστε, που έγινε στο Μάτι;
Περί μνημείων στις φλόγες ήταν αυτός ο λόγος, μέσα από αυτά καιόμενα γεννάται από τις στάχτες τους η σύγχρονη μας παρακμή. Επίσης μνημειώδης.
erimitic